Categorie: 2016 Parken Noord Amerika

Na een heel koude nacht (geen verwarming meer) was ik om 8 uur onderweg.  Ik had gezien dat in tegenstelling tot wat Internet aangaf de veerboot over Lake Powel dit weekeinde al vaart, maar daar wilde ik niet op wachten. Ik heb via een aaneenschakeling van nationale- en staatparken de route naar Bryce Canyon NP gereden. Ik kan mij geen reisdag herinneren waarin je zo vaak van de ene verbazing in de andere valt. Wat is dit een spectaculair stukje van de route.
Je komt eerst in Glen Canyon National Recreation Area waarbij je Lake Powel schampt bij Hite met prachtige vergezichten.

Je kruist eerst de Colorado Rivier en daarna de Dirty Devil die beide Lake Powel voeden.

Bij Hanksville heb ik getanked en ook de gastank weer gevuld voor de verwarming want het is nog lang geen zomer.

Vervolgens kom je in Capitol Reef National Park. Daar heb ik de  scenic drive  gedaan van ongeveer 12 mile heen en weer terug. Dit  gebied heeft historische waarde vanwege  de mormonen die zich hier vestigden.

Het was redelijk rustig in het park. Daarna heb ik de TomTom genegeerd en de scenic byway Hyway 12 genomen naar Bryce Canyon NP. Dit is een  bijzonder spectaculaire weg die door bossen en over hoge kliffen gaat. Je komt twee keer door een deel van Dixie National Forrest waar het hoogste punt van de pas op 9400 feet ligt. Hier lag nog veel sneeuw.

Daarna kom je door Anasazi State Park (de Anasazi zijn de oudste bekende indianen). Daarna over een stukje van Grand Staircase Escalante National Monument. Hier gaat de weg over een aantal km’s over een bergkam die niet breder is dan de smalle tweebaansweg zelf.  En om het zweet in mijn handen te verklaren: ze doen er geen vangrail bij!

Daarna kom je nog door Escalante Petrified Forest State Park, nog een keer Dixie etc en Grand Staircase etc. voordat je bij Bryce Canyon NP bent.
Het was inmiddels al 1700 uur geweest dus had ik weinig vertrouwen in het vinden van een kampeerplek in Bryce zelf, maar dat viel alles mee. Ik heb de komende twee nachten een plekje.
Ik heb nog snel even een eerste indruk gekregen door even naar Sunset Point te gaan. Het is werkelijk schitterend.

Verder vandaag twee keer het eerste grotere wildlife gezien.

Vandaag weer terug naar de staat Utah in Natural Bridges NM. Ik ben niet zoals eerst gedacht via de staten New Mexico en Arizona gegaan omdat ik besloten heb om Monument Valley Navajo Tribel Park van het lijstje te schrappen ten koste van deze locatie. Daarmee kwam de omweg via het zuiden te vervallen. Ik ben dan ook vlak voor het Four Corners Monument (kruising Colorado, Utah, New Mexivo en Arizona), afgeslagen naar Bluff. Ik heb daar vandaan nog wel even de moeite genomen voor een omweggetje van 40 mile om de befaamde Mexican Hat op de foto te zetten.

Zoals Maico al had aangegeven niet echt heel bijzonder, maar de weg heen en terug is prachtig. Ik was nu op tijd om dit park wat minder gehaast te doen, en om een campingplekje te reserveren. Er is alleen geen electriciteit  of andere voorziening. Dat werd dus vanavond de eerste niet magnetronmaaltijd: noodles met heet water. Ik hou het eenvoudig.
Voor wie het nog niet wist: arches ontstaan door de elementen, bruggen door uitholling door stromend water.
Voor de eerste brug heb ik een korte hike gedaan en daarbij voor de eerste keer gebruik gemaakt van een handige rugtas die je dwingt minder apparatuur mee te slepen dan mijn eigenlijke fototas.

Tijdens de hike moest ik gebruik maken van ladders om in de canyon af te dalen en weer omhoog natuurlijk. Dat gaat gemakkelijker met beide handen vrij en zonder bungelende camera op je buik.
Deze brug is de grootste in overspanning en wordt nauwelijks nog verder uitgeslepen: status mature.

Deze tweede brug heb ik alleen vanaf het vieuwpoint gedaan. Deze brug heeft de status young, en wordt steeds breder als er floodwaters door de White Canyon gaan. Voor de derde ben ik weer een stukje afgedaald.

Dit is de oudste brug die elk moment kan instorten, maar voor hetzelfde geld nog eeuwen blijft staan. De slijtage is niet meer van onder af door water maar door de elementen (m.n. vorst).

Het was een windarme redelijk warme dag, maar het koelt nu snel af nu de bewoking toeneemt en de zon laag staat.

Oja het bericht van gisteren kreeg ik niet weg ondanks een prima wifi verbinding. Het lijkt mij een facebook probleem omdat die ook niet ververste. De post/reclames komt wel goed binnen. Vandaag is er helemaal geen netwerk  dus dit berichtje gaat ook in de wachtrij.

Ik sta vanavond op camping Ancient Cedars, net buiten het nationale park Mesa Verde, waar vanwege het seizoen de campings nog gesloten zijn. Na twee dagen in de staat  Utah ben ik weer even terug in de staat Colorado. Ik was vannacht om 4 uur wakker en dacht: ik probeer het nog maar eens met de wifi, en ja hoor beide berichten vlogen er uit, en ik er weer in. Ik heb besloten om toch de afslag te nemen naar het tweede deel van Canyonsland; de Needles. Daarvoor moet je heen en terug over dezelfde toegangsweg van 55 km voordat je het park in kan. De Needles is meer voor de echte wandelaars. De toegankelijkheid per auto is beperkt. Het landschap is echter voldoende compensatie voor de inspanning.

Heen en terug kostte me ongeveer 3,5 uur. In Monticello getanked en brood gehaald voordat ik aan het laatste stuk naar Mesa Verde NP begon. Er stond vandaag een heel koude en harde onaangename wind, die het rijden bemoeilijkte. Eigenlijk was deze locatie in mijn verbeelding een van de warmste die ik zou bezoeken, maar daarin ben ik bedrogen uitgekomen.
Ook in dit park moet je eerst zo’n 30 km rijden voordat je bij de voornaamste bezienswaardigheden kunt komen. Voor iemand zoals ik met hoogtevrees is het rijden over smalle bergwegen steeds weer een uitdaging. Ik heb altijd een knoop in mijn buik op deze hoogtes ( 9000 feet). Maar de plaatjes maken dat weer goed.

Vanmorgen voor de eerste keer gedouched  in de camper. De waterheater 20 minuten vooraf aangezet en dan gaat het prima. Na het ontbijt ben ik eerst even naar het echte Death Horse Point gegaan voor wat foto’s van het uitzicht en naar de “neck”, de wegbrede vaste verbinding.

Het verhaal wil dat cowboys daar eens  een grote kudde paarden naar toe gedreven hebben en vervolgens de smalle neck hebben afgesloten met takken. Zo ontstond een natuurlijke coral; allemaal stijle kliffen rondom. Daarna zouden ze de beste paarden hebben geselecteerd, en vervolgens de rest opgesloten hebben achtergelaten om om te komen van honger en dorst (met zicht op de rivier!). Blijkbaar was er een andere moraal in die tijd.
Daarna, na een tankbeurt, naar Arches NP. Daar stond een lange rij wachtenden op de toegangsweg. Halverwege werden echter de bezitters van een jaarpas (hoera) via een bypass langs de kassa geleid zodat ik toch vrij snel in het park was. Het was een heel bijzondere ervaring om deze wonderen van moeder natuur te bekijken. In het begin gaat alles op de foto maar aan het einde van de dag denk je toch: zal wel.

Een paar van de mooiste bogen liggen op een trail aan het einde van de verharde weg bij Devils Garden. Het was er heel erg druk, en ik was al zo moe dat ik niet eens meer geprobeerd heb een parkeerplaats te bemachtigen, maar gewoon rechtsomkeerd heb gemaakt.
Om 16.30 was ik Arches NP weer uit en op weg naar Moab. Ik heb bij de M langdurig geprobeerd  het bericht van gisteren verstuurd te krijgen maar dat is niet gelukt. Ik heb de laatste beschikbare campingplek (hoe onwaarschijnlijk is dat) gekregen op Moab KOA campground. Eigenlijk is de camper iets te groot voor het plekje maar met enig passen en meten is het gelukt. Het is hier in de omgeving razend druk. Er is deze week een Jeep Safari gaande, wat de vele honderden Jeeps verklaard (al dan niet aange past tot monstertruck) die hier in kolonnes van 50-60 stuks door de parken rijden. Mogelijk gelijk ook de verklaring waarom alle campings al vol waren toen ik in oktober vorig jaar via internet probeerde te booken.
Ik was net voor de bui binnen want het giet nu.  Het was vandaag ongeveer 20 graden maar met een heel krachtige vlagerige wind die overal stof en zand  wervelstormen veroorzaakte. Zo’n buitje helpt daar wel tegen.
De wifi hier op de camping is buitengewoon slecht. Ik krijg niets de deur uit. Ook niet als ik roaming aanzet.
Dus ik verwacht dat ook dit bericht wat vertraging ondervind.
Ik hoorde in Arches van iemand van het gebeuren in Brussel. Ik volg op vakanties nooit het nieuws, maar dit kwam wel binnen. We leven in een vreemde wereld, waar de moraal soms is blijven steken bij die van de tijd van het wilde westen. Jammer.

Ik heb vanmorgen tussen Rifle Falls en Grand Junction diverse pogingen gedaan bij benzinepompen, campgrounds, State Parks, om de watertank gevuld te krijgen, maar overal waren de pompen nog afgesloten. Uiteindelijk maar eens op een echte RV camping geprobeerd en daar ben ik dan toch geslaagd tegen een kleine vergoeding. Samen met een bezoek aan de M voor de post en updates was ik twee uur later bij Canyonlands National Park dan gehoopt.  Uiteindelijk bleek de 4 uur die ik nog kon besteden genoeg om de zes belangrijkste Vieuwpoints in dit gedeelte van het park te bezoeken.
De hele route hiernaar toe, en de weg door het park zelf zijn prachtig.

Bij de ingang van het park heb ik een (jaar)parkpas aangeschaft met de prachtige naam: America the Beautiful.
Canyonlands NP bestaat uit drie gedeelten, van elkaar gescheiden door de Green River en de Colorado River: The Maze, The Needles en Island in the Sky. Dit laatste deel heb ik verkend. De meeste vieuwpoints zijn met de auto te bereiken; voor 1 moest ik een flinke klim maken.

Voor deze laatste bijzondere locatie van een meteroriet inslag moest ik een korte trail bergop doen.
Vandaar nog naar een panorama met de Green River

Al met al was het 1800 uur dat ik het park verliet om de camping op te zoeken van het dichtbij gelegen Dead Horse Point State Park. Ik had geen zin meer om hier nog naar de belangrijkste vieuwpoint te gaan, laat staan om een trail te doen.  Die bewaar ik voor morgen.
Ook nu weer geen bereik, dus……

Het is gisteravond opgehouden met stormen, maar de temperatuur was blijkbaar ook aardig gezakt. Ik had wat ijsvorming op het achterraam. Ik was om 8.00 uur onderweg en in Sterling even getanked en koffie gescoord bij de eerste stop met een M. Het rijden was vandaag een stuk aangenamer door de afgenomen wind. Je ziet al van grote afstand het bergmassief ten westen van Denver liggen. Alle toppen nog bedekt met sneeuw. Werkelijk prachtig, maar het wordt pas echt sprookjesachtig als je Denver voorbij bent. Direct rij je tussen besneeuwde hellingen met naaldbomen en/of grote rotsformaties waarbij de kleur rood overheerst. De 76 is overgegaan in de Interstate 70, die op de kaart voor een groot deel is aangegeven als “scenic and historic byway”. Dat laatste weet ik niet zo maar het is landschappelijk een plaatje. Je komt langs veel ski oorden, over hoge passen en door diepe canyons. Het enige oponthoud was een stuk weg waar maar een rijbaan beschikbaar was. Enige nadeel is dat de weg best drukbereden wordt (zondag?).
Onderweg een aantal keren wilde berggeiten of bergschapen (ik haal die altijd door elkaar) gezien. Het is en blijft helaas wel een snelweg waarop stoppen verboden is. 👿

Rifle Falls ligt zo’n 20 mile vanaf de snelweg en is te bereiken via een smalle maar goed begaanbare weg. De waterval zelf is driedelig maar niet erg hoog.

Het was vanmiddag prachtig weer: ruimschoots boven nul. De trail naar de top van de waterval is echter nog erg ijzig al smelt alles snel: resultaat is een modderig en glibberig pad. Ik ben daarom niet naar boven gegaan. Ik achte het niet verantwoord met camera’s en statief. Een impressie:

Er is geen netwerk dus morgen bij de eerste M maar proberen te versturen.
Het duister valt nu snel in en het wordt al kil. Gelukkig is er electra zodat de kachel kan snorren vannacht.

Ook vandaag was het weer een winderige dag en ook nog eens een koude. Onderweg was vandaag iets meer te beleven. In Nebraska was er een strook van ongeveer 40 mile waar de kale velden bevolkt werden door grijze kraanvogels. Niet een paar maar hele wolken: zonder overdrijven kan je zeggen duizenden, misschien wel tienduizenden. Wat maakt dat juist deze strook dit verschijnsel heeft is mij niet duidelijk. Het land ligt er net zo desolaat bij als de rest. Bij gelegenheid maar eens Goochelen. Het meest westelijke deel heeft blijkbaar veel meer veeteeld. De grauwe kale stoppels hebben blijkbaar voldoende voedingswaarde om grote kuddes koeien met opvallend veel jonge kalferen te voorzien van voeding. Dat ze in deze kou al buiten lopen verbaasde me wel. De teller stond net op 1000 mile toen ik de Interstate 80 verruilde voor de 76 en de volgende staat aan de ketting kon rijgen; Colorado

Even de benen gestrekt bij het bezoekerscentrum. Het is gek maar gelijk veranderde de reisbeleving: de 76 heeft hooguit een kwart van het verkeer op de 80, waardoor er grote gaten vielen en je niet continu werd ingehaald door de ene na de andere grote truck. Ook is de weg direkt veel glooiender. Toen ik van de snelweg af moest om dit park op te zoeken reed ik als het ware tussen de boerderijen door. Dat hoefde je niet te zien om het te weten. Er is in dit park een dam die er voor zorgt dat er een stuwmeer is ontstaan waardoor vooral booteigenaren dit zomers bezoeken.

Het heeft hier gisteren nog gesneeuwd wat wel aangeeft dat het samen met de ijzige wind zorgt voor lage temperaturen. Ook hier is dus nog alles afgesloten: geen toiletten  of douche. Er schijnt best veel wild te zijn, maar ik heb alleen konijntjes gezien en op het water pelikanen en een american eagle in de lucht.

Ik stond hier tot een uur geleden als enige bezoeker. Nu dus 2 op 141 grote plaatsen. Het seizoen is nog niet begonnen maar de avond is al wel gevallen. Vandaag de klok weer een uur teruggezet. Morgen nog een etappe door Colorado. Dan kan dit bericht ook pas worden verzonden want hier het ik geen bereik.

Vanmorgen het eerste ontbijtje gemaakt in de camper:geroosterd brood met jam en koffie en een beker melk. Dat laatste doe ik alleen op vakantie.. Daarna ben ik eerst nog een uurtje vogeltjes gaan kijken vanuit een observatie hut.  Er is een gesponserde voederplaats die heel veel vogels aantrekt. Zo veel dat je echt niet weet waar je de aandacht op moet vestigen. Ik heb nog nooit zoveel spechten en andere soorten bij elkaar gezien.

Omdat je naar boven kijkt miste ik bijna een marterachtige (boommarter?) die even langs wipte.

Even dacht ik dat het een eenkhoorntje was, maar die kwamen ook langs en zijn veel forser.

Al met al genoeg te zien waardoor ik pas om 10 uur de auto in beweging bracht. Net als de vorige twee dagen weer een heel straffe wind over dit kale deel van dit land. Onderstaande foto zegt niets en alles. Hij is representief voor de afgelopen drie dagen met 1200 km afgelegd: kaal, een beetje heuvelachtig, ongeploegde akkers met kale stoppels, en gras met de kleur van hooi. De aarde moet echt nog wakker worden na de winter.

Het vriest hier niet meer maar de gevoelstemperatuur ligt wel beneden nul door de ijzige harde wind. Ook de nachten zijn koud. Ik durf daarom de watertank nog niet te vullen. Mijn laatste check bij weer online gaf aan dat ik van het weekend nog bijna 8 graden vorst mag verwachten waardoor de leidingen kunnen springen. Blijft nog even behelpen met flesjes. Mormon Island heeft een aantal kleinere waterplassen en een korte trail die ik vanmiddag gelopen heb. Ook hier zijn alle faciliteiten nog afgesloten, zelfs de toiletten. Was er op Walnut Woods nog een Dixie geplaatst, hier is niets.

Er zijn hier veel vogels die zich exact zo gedragen als merels alleen hebben deze een rode borstkas en een wit achterwerk. Ik heb geen boekje bij me dus voorlopig gaan ze mee onder de naam merel.

En om positief af te sluiten: de eerste kleuren in het landscap die ik zag.

Na een redelijke nacht (wel koud) vanmorgen iets wat onthaast opgestaan. Ik heb nog geen water aan boord,  zodat ik me moest behelpen met wat water uit de fles. Iets als ontbijt was er ook niet dus maar snel weer de snelweg opgezocht. Na een uurtje ben ik er even afgegaan op een locatie waar een supermarkt was en een McD.  Eerst even brood gehaald voor de komende dagen en wat fruit en melk. In deze supermarkt was ook bier beschikbaar wat ongebruikelijk is, maar dat scheelt mij het zoeken naar een liquerstore.  Dus gelijk met een tray waterflesjes ook een doosje bier toegevoegd. Daarna ben ik koffie gaan drinken bij de M, waarbij ik mij gelijk realiseerde dat ik koffie vergeten was in te slaan. Met de Wifi bij de M even de post opgeschoond, en daarna maar weer op weg. Vlak voor DesMoines ging het lichtje aan: ik had de tank alweer leeggereden. Dus maar even bij de eerste gelegenheid de weg af om te tanken. Nou bleek daar ook een heel grote Wall Markt  te zijn, waar ik toch maar koffiefilters en koffie heb gehaald, aangevuld met wat magnetron maaltijden. Makkelijk en snel klaar.
De eerste zit er inmiddels  in; niet slecht.

Ik had de camping snel gevonden en mij geregistreerd. Wel electra beschikbaar maar verder nog geen sanitair en water: heel basic omdat het seisoen pas half april start.

Ik heb de hier uitgezette trail voor een deel gelopen maar omdat het begon te regenen en ik geen idee had hoe lang het nog was ben ik maar op mijn schreden teruggekeerd. Ook vandaag was het nog erg winderig maar wel minder dan gisteren. Prima reisdag. Na Illinois  en Iowa vandaag volgt morgen Nebraska.