Categorie: 2011 Zuidelijk Afrika In Memoriam

Maandag 12 december 2011

Vandaag geen kilometers op de teller, omdat ik een leuke excursie heb gemaakt. Eerst met een bootje naar een dorpje in het binnenland, en vandaar met een moroko (deze was van polyester, maar de originele zijn uitgeholde boomstammen) naar een eilandje. Ik was vandaag de enige daggast, maar werd in gezelschap van drie duitse jongeren naar het eiland gevaren waar de jongeren zouden overnachten voor de twee-daagse excursie. Dat scheelde P200 in prijs, maar pastte niet in het reisschema. De excursie zou vertrekken om 7.30 uur, maar we gingen pas om 9.00 uur. Tja, wat zal ik zeggen? Het is een uur varen naar het dorpje met de moroko’s, daarna bijna twee uur punteren door het hoge riet zonder enig uitzicht, om vervolgens te eten en te “wandelen” op het eilandje in de delta.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We zouden daar pas om 15.30 weer vertrekken, maar omdat ik de enige gast was, en er geen behoefte was aan een zwempartij of iets dergelijks, en ik het na 1,5 uur wel had gezien, zijn we een uurtje eerder terug gepunterd, en gelukkig was de boot van de Lodge ook eerder bij het dorpje aangekomen. Even wat frisdrank in het dorpje gekocht, en vervolgens met hoge snelheid weer teruggekeerd naar de lodge, waar zich alweer donderwolken ontwikkelden. Ik had een luch besteld en meegenomen onderweg, maar eigenlijk gewoon vergeten te nuttigen, dus dat moest nu maar dienen als diner: 4 sneetjes brood en een eitje. Met een blikje fanta was het ook wel weer ruim voldoende.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ik heb besloten morgen via de hoofdweg en via Nata naar de gereserveerde lodge te gaan bij Kasane/Kasangula. Een flinke etappe van bijna 700 km.

Zondag 11 december 2011

Het was een slechte en lange nacht. Ik begon een beetje wanhopig te worden, maar had geen enkele mogelijkheid hier iets aan te veranderen. Om ongeveer 11 uur kwam er een heel grote wegenbouw machine langs. Een scraper of wegschraper/carterpillar, in iedere geval één met met een schuif en veel draaibare wielen. De bestuurder was één van de mensen die mij gisteravond hadden geprobeerd te helpen. Hij vertelde dat hij de weg eerst een beetje ging proberen bij te werken, en dat er een truck zou komen, die wilde proberen om 60 km verderop een sleepketting te krijgen. Toen de truck kwam hebben ze toch eerst geprobeerd met alle beschikbare middelen met de machine mij er uit te krijgen, maar dat is op geen enkele manier gelukt. Alles brak af. Uiteindelijk heeft de scraper zich zo gepositioneerd dat hij de schuif onder de achterbumper kreeg. Hij heeft de auto toen vervolgens zo ver opgetild dat er hout onder de wielen gelegd kon worden. Maar ook zo kwam de auto niet los uit de modder! Pas toen de schuif verder onder de auto kon, en de scraper ging duwen terwijl iemand in de auto de motor aanzette en in de eerste versnelling 4×4 stand gebruikte kwam er bij de derde poging beweging in. Uiteindelijk zijn we dan met vereende krachten toch uit dit heel slechte stuk gekomen. De schade aan de auto was gelukkig ook beperkt. Ik kan daar gewoon verder mee.

Ik heb de mensen beloond voor hun inspanning met de laatste N$ die ik had, en ben als een haas/schildpad (vanwege de slechte gedeelten) naar Maun gereden. Dagteller 280 km.

Eerst geld gehaald, getanked, en de camping opgezocht bij de Okavanga River Lodge, gedouched en daar een boottocht gebooked voor morgen. Het reisschema moet een beetje worden aangepast, maar dat doe ik morgen wel na de boottocht. Nu geen puf meer. Totaal ruim 30 uur in de modder vastgezeten, en de nodige doornsplinters in mijn voeten rijker, was ik blij dat dit avontuurtje voorbij was. Nu maar hopen dat de voeten niet gaan ontsteken door de smerigheid die in de wondjes is gekomen. Van de hele operatie heb ik vanwege de modder en de drukte geen enkele foto of film gemaakt, wat achteraf wel jammer is.

Zaterdag 10 december 2011

Helaas, het is vandaag toch helemaal fout gegaan; ik ben gestrand na 140 km slechte weg. Ik heb de aanwijzingen die ik vooraf mee kreeg zo goed mogelijk gevolgd. Bij de grenspost nog eens nagevraagd of ik de aanbevolen omleiding zou moeten volgen, maar dat was niet nodig met deze auto, en dat bleek ook zo te zijn. Ik kwam er vrij gemakkelijk doorheen. Op de hoofdweg echter was het een stuk minder; grote gedeelten bleken praktisch onbegaanbaar. Ik werd om hulp gevraagd op een plek waar een auto helemaal vast zat, maar ik had er geen vertrouwen in en heb mijn weg vervolgd. Na zo’n 60 km en blijkbaar op het allerslechtste stukje weg, gleed ik toch uit het midden weg naar de kant, en dan is het echt foute boel. Je zakt tot de as in de modder weg. Door passanten zijn een drietal pogingen gedaan mij weer uit de modder te krijgen, maar het eigenlijk alleen maar van kwaad tot erger geworden. Bij de laatste poging door een grote truck, kwam ook die zelf in het weke zand terecht, en kon er niet meer uitkomen. De poging om mij te helpen moest gewijzigd worden en met hulp van mijn gereedschap is het gelukt de helpers weer op de weg te krijgen. Het was ondertussen al donker geworden en de poging mij te helpen is opgegeven. Bij de tweede hulppoging had ik gevraagd aan de man om te telefoneren naar het noodnummer en hem daarvoor N$100 voor gegeven. Ik kan nu alleen maar wachten en hopen dat het is gelukt.

• 

• 

• 

Ik slaap in de auto zo goed en zo kwaad als dat gaat. Alles zit onder de modder en ik zelf zie er ook niet uit.

Vrijdag 9 december 2011

Het is half twee en de tent staat op, op het dak. Ik ben weer 490 km verder op weg. Het is zwaar bewolkt met regelmatig zware buien. Ook deze camping: Tsumkwe Lodge, staat voor een deel onder water, en dat voor wat gedacht was het één na droogste deel van Namibië te zijn. Het is te vrezen dat de tocht door Botswana zo wel eens grote problemen kan gaan geven, en dat ik moet bijregelen. Een “echte rij maar door” dag is het geworden. s’Morgens nog even snel een rondje rondom de Fisher Pan gemaakt, en hier weer heel veel griraffen gezien. Eindelijk ook een mooie foto van één van de grotere roofvogels kunnen maken: de Tawny Eagle (denk ik).

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ik ga vanmiddag maar proberen wat te lezen en straks even kijken of ik hier kan “dineren”. Het is niet een kwaliteits lodge, maar een boerderij met faciliteiten.

• 

• 

Ik heb net even koffie gedronken met de vader en moeder van de beheerster van de lodge die hier een handje meehelpen. We hebben geconstateerd dat de weg heel erg slecht is, en het wordt afgeraden deze route te nemen. Een ingenieur die naar zijn mening is gevraagd is ook heel sceptisch. Omrijden is echter 1000km! Ik hoop daarom maar dat het droog blijft, maar het ziet er niet naar uit dat dat gaat gebeuren. Morgen maar een besluit nemen. Nu eerst dineren.

Donderdag8 december 2011

Nog steeds zijn de wegen moeilijk berijdbaar: overal nog grote en soms ook diepe plassen. Ik rij maar maximaal voorzichtig, want ik wil niet nog een band verspelen.. Wat zal ik zeggen: ook vandaag weer geen olifanten. Dat is voor Etosha National Park toch wel opmerkelijk, maar onderweg vroeg iemand mij of ik olifanten had gezien, want hij was ook al de hele dag op zoek en niet geslaagd.

• 

• 

• 

• 

• 

Gelukkig waren er toch wel een paar mooie momenten. Eerst de Kudu’s; een vijftal maar wel allemaal vrouwtjes. Verder vandaag dan echt een poesje gezien. Thuis de foto’s maar eens bekijken. Deze was wel de helft kleiner dan degene die ik eerder zag.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Vandaag ook een aantal keren wrattezwijnen (Pumba;))gezien. Vanmiddag bij de Fisher Pan zeker tussen de vijftig en honderd giraffen gezien. Geweldig om naar te kijken. Een flink aantal paden blijkt te zijn afgesloten; waarschijnlijk te slecht om te berijden. Toch weer ruim 200 km afgelgd vandaag. Morgen misschien nog een kort rondje en dan op weg naar Tsumkwe bij de grens met Botswana. Die keus maak ik morgenochtend pas definitief.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Woensdag 7 december 2011

Ondanks alle zoekacties over de 200 km was er vandaag weinig te beleven. Zowel de ochtend-, als de avonddrive waren uiterst magertjes.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Aan het eind van de “Elanddrive” zag ik dan toch nog de zo verlangde neushoorn. Maar roofdieren, buiten een jackhals, heb ik niet gezien. Misschien morgen iets beter op de laatste dag in Etosha National Park.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Dinsdag 6 december 2011

Een heel rare dag. Vanmorgen goot het nog steeds en dat had het ook bijna de gehele dag gedaan. Ik ben in de slaapzak gebleven tot ongeveer 8 uur. Toen snel even er uit gegaan om een boek te pakken, en er snel weer in gekropen. Het ontbijt van zemelen met melk er snel even tussendoor gemaakt. Om 1200 uur werd het wat droger, en heb ik toch maar de stap gemaakt om de tent in te pakken en te gaan rijden. Eerst ben ik naar de benzinepomp geweest en gevraagd of ze mijn lekke band konden repareren. Helaas zat er een te grote scheur in, dus die band is afgeschreven. Ik heb nog één reserveband over; die hangt onder de auto, dus moeilijk toegankelijk. Hopen maar dat die niet nodig is.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Vanmiddag is het lekker opgeknapt en heb ik nog tot ongeveer 17.30 uur wat rondgereden. Toen bij aankomst op de campsite even gedouched omdat ik dat vanmorgen heb overgeslagen, en de braai aangestoken en macroni gekookt. Met wat yoghurt als toetje was het weer ruim voldoende. Deze dag een bescheiden 150 km toegevoegd aan het totaal.

• 

• 

• 

• 

• 

Maandag 5 december 2011

Vanmorgen onderweg naar Otiwarango heb ik het eerste varkentje gezien langs de kant van de weg. Het is de hele dag regenachtig geweest, alleen bij aankomst in Etosha National Park was het even een half uurtje droog, en dan ziet alles er weer snel vrolijk uit. Helaas dus voor korte duur, want daarna is het alleen maar slechter geworden. Onderweg had ik getanked, waarna ik met één van de jongens van het bedrijf naar een pinautomaat moest, omdat hun eigen pinautomaat geen verbinding had. Ik heb gelijk maar wat extra geld gepind, maar achteraf gezien toch weer aan de krappe kant ben ik nu bang. Ik heb wat in de regen rondgereden, en heb twee heel vluchtige momenten van plezier gehad. Als eerste zag ik een heel grote kat. Ik vermoed dat het een African Wildcat is geweest, omdat de rug egaal bruin was. Het tweede moment was een leeuw die de bush in ging. Van beide momenten geen goede vastlegging helaas, dus alleen de herinnering.

• 

• 

• 

• 

• 

Verder dus een heel natte dag met weinig (bijna geen) wild. Bij terugkomst had ik eerst de parkfee betaald (bij aankomst kon ik niet pinnen: geen verbinding), en toen ik bij de auto terugkwam maakte een jongen mij attend op het feit dat ik een lekke band had, en dat hij wel bereid was mij even te helpen met z’n maatje. In de stromende regen moest alles in de auto op zijn kop op zoek naar de krik en moersleutel. Uiteindelijk hebben ze het reservewiel van het dak genomen omdat degenen onder de auto te moeilijk te verwisselen was. Ik heb ze beiden een mooi Sinterklaas cadeau gegeven van N$100 de man. Ze waren de koning te rijk. Ik heb verder het avondeten maar over geslagen, en schrijf dit zittend in de auto met de binnenverlichting. Nog een pilsje en er snel in. De dag teller staat op 423 km.

• 

• 

• 

• 

• 

Zondag 4 december 2011.

Ik ben wat later opgestaan en rustig de auto en mezelf klaargemaakt voor de reis van ruim 560 km die vandaag op het programma staat. Om precies 7.00 uur heb ik het ontbijtbuffet geopend. Het was goed georganiseerd en ik heb lekker ontbeten. Om 7.15 uur was ik wel klaar en ben ik gaan afrekenen. Gelukkig deed de pin het met maestro. In Namibië vaak wel een probleem. De wegen zijn uitstekend en ik ben eigenlijk in één ruk door gereden naar Waterberg Plateau National Park waar ik dan ook al om 13.30 uur aankwam: precies 5 uur over gedaan. De tank is nu duidelijk zichtbaar leger , dus de 2e tank is nu echt leeg. Ze hebben hier alleen maar benzine, geen diesel, dus dat valt erg tegen. Morgen moet ik er Otiwarango echter makkelijk mee halen, dus dan maar ergens de snelweg af om ook even geld te pinnen, want het voelt wat ongemakkelijk zonder N$, al kan ik tot nu toe wel alles met ZAR betalen. Die gaan er echter heel snel door heen voor een volle tank.

Het weer is erg slecht. De hele dag al onweersbuien. Ik dacht dat je in het park rond kon rijden, maar dat is niet het geval; er zijn allemaal wandelroutes, maar of dat met dit weer nou zo handig is; lijkt mij niet. Er is wel een mogelijkheid voor een safari van ongeveer 4 uur. Als het straks droog wordt ga ik kijken of ik die kan doen.

Helaas de safari ging niet door. Er was nergens een droge zitplaats en de gids had er ook geen vertrouwen in. Voor de ochtendsafari was er onvoldoende belangstelling en alleen voor mij ging die ook niet door. Waterberg plateau leverde een berg water op en geen idee hoe het park er echt uitziet. Nog maar eens terug?

Zaterdag 3 december 2011

De grens is in Mata-Mata maar de post ging pas om 800 uur open, en dat terwijl er vandaag weer een lange etappe gemaakt moest worden van 300 km. In de planning stond een tussenstop om geld te pinnen en boodschappen te doen. Dat is natuurlijk allemaal niet gelukt. De weg (C15-C20) was uitstekend te rijden. De C20 is zelfs geasfalteerd. Ook op de C15 kon je makkelijk 80 km/h rijden op het graffel. Ik heb in Stampriet wel een pinautomaat gevonden, maar die faciliteerde alleen Visa. Bij de lodge bleek ik overigens ook gewoon met Rand te kunnen betalen, misschien morgen zelfs wel met een kaart. We gaan het meemaken.

• 

• 

• 

Ik heb vanavond om 2000 uur een 4 gangen diner besteld en morgenochtend een ontbijtbuffet om 7 uur. Een traktatie na de afgelopen week. Dat wordt wel in het donker vanavond het daktentje opzetten. Ik heb vanmiddag lekker gelezen bij het zwembad. De parkwachter zei dat het gisteren 45 graden was en dat het vandaag wel mee viel: slechts 39 graden. Dus warm is het wel. Je moet de schaduw echt opzoeken.