USA – Pagina 4 – Anne Reizen

2016-03-172019-09-12

Starved Rock State Park Campground

Vanmorgen om 6.30 er uit. Douchen en ontbijten. Erg eenvoudig maar voldoende voor de dag. Om 8.00 precies zou de touringcar vertrekken, maar het werd een kwartiertje later omdat een van passagiers de klok nog een uurtje verkeerd had staan. Van het incheck hotel (Illinois) tot aan de fabriek in Middlebury (Indiana) is het 2.5 -3uur rijden over de snelweg (met een korte plasstop onderweg). Bij de fabriek werden we opgevangen door het Roadbear team. In 4 groepjes werden de belangrijkste items van de camper doorgenomen. Mijn campertje was (gelukkig) zoals gevraagd de kleinste, dus eentje zonder uitschuifbare wanden en 8 slaaplaatsen, zoals twee oudjes uit Nederland mee kreeg.

Deze is natuurlijk ook geschikt voor 4 of 5 personen, dus ruimte genoeg voor mij, en mogelijk wat voordeliger in de rij kosten (denk ik zo maar). Alles bij elkaar kon ik om 1330 vertrekken in de richting waaruit ik gekomen was. Rond 1600 uur was ik weer ongeveer waar ik vanmorgen ben vertrokken maar nu in westelijke richting en zelf achter het stuur. Er is een Garmin (tomtom) meegeleverd die op basis van de postcode en wegnummer mij prima begeleide naar de camping. Alleen de laatste 10 mile op de bordjes gereden. Onderweg ook nog even voor de eerste keer ge tanked, want slurpen doen deze Fordjes wel. Ik heb ongeveer 200 mile gereden en daarop bijna 25 gallons verbruikt. ( voor de liefhebbers: de prijs per gallon is net over de 2 dollar). Mogelijk dat het verbruik vandaag nog ongunstig is beinvloed door de stormachtige wind. Ik heb niet harder dan 60 mile gereden en moest de handjes heel heel stevig aan het stuur houden en voortdurend corrigeren om op de weg te blijven. Chicago staat niet voor niets bekend als the windy City. Dat geldt ook voor de omgeving zoals ik nu zelf constateer. Ook nu staat de auto te schudden in de wind en de regen terwijl de camping toch enigszins beschut ligt in de wat bosrijkere omgeving.

Ik heb inmiddels het bed opgemaakt en het diner bestaat uit een sandwich en een flesje water. Morgen maak ik tijd voor boodschappen. Ik hoop dat het dan ook wat minder winderig zal zijn.

2016-03-162019-09-12

Chicago

Ik was er vanmorgen bewust vroeg bij. Ik wilde niet het risico lopen vast te komen te zitten in een taxi naar het vliegveld. De doorman had twee opties; even wachten op een reguliere taxi (kosten ongeveer 40 dollar) of gebruik maken van een dikke zwarte auto die voor de deur klaar stond (kosten 50 dollar). I love big cars, dus een ritje in zo’n tv security car had de voorkeur. De chauffeur heeft behoorlijk zijn best gedaan om een record te vestigen tussen hotel en vliegveld La Quardia. Ik was er dus ruim op tijd. Ik dacht altijd dat dit een heel groot vliegveld was, maar zeker de A terminal stelt nauwelijks iets voor met 6 gates. Ik was de enige passagier bij de douane: geen wachtrij _ heerlijk. De vlucht had wat last van turbulentie maar niet verontrustend. Bij aankomst even lopen zoeken naar trein/shuttle/taxi tot iemand mij verwees naar een terminal waar hotelbusjes af en aan rijden. En ja hoor er kwam er na een kwartiertje ook een van de Best Western. Deze keer dus geen transfer kosten. Ik voelde me gelijk minder schuldig over de extravaganca van vanmorgen. Het hotel ziet er veel slechter uit dan ik mocht verwachten. Ze zijn druk aan het verbouwen: jacuzzi in de kamers.

De kamers zijn echter uitstekend en ruim. Twee keer het oppervlakte van de New Yorkse.

Ik heb vanmiddag de formaliteiten afgehandeld voor de camperhuur van morgen hier in het hotel (de reden om dit hotel te nemen). Ik heb besloten verder niet Chicago te verkennen. Het hotel ligt op forse afstand. Vanaf hier tot bijv. de Willes Tower vraagt meer dan een uur (lopen-trein-lopen). Het weer is hier wat minder vandaag en ze verwachte hier vanavond en morgen de effecten van een aantal zware stormen/tornados. Dat maakt op avontuur gaan toch minder aantrekkelijk. Op de tv zijn waarschuwingen om weg te blijven van de ramen! Dat wordt morgen nog wat. Ik zal de snelheid wel aanpassen aan de omstandigheden. Ik ontbijt morgen in het bij dit hotel horende restaurant. Toen ik daar vanavond dacht te eten kwam ik bedrogen uit: ook in de verbouwing.

Gelukkig was er aan de overkant van de weg een drive-in met zo’n grote M. Happy meal en even bloggen. Ik ga er op tijd in.

2016-03-152019-09-12

New York 3

Vanmorgen eerst weer rustig een ontbijtje in het hotel genomen en daarna om even over negen op weg om kennis te maken met de metro. Omdat het vanmorgen takkeweer was heb ik een 10 rittenkaart genomen, omdat ik dacht wel een aantal korte losse ritjes te zullen maken. Het eerste doel was even te kijken bij de dame. Bij South Warf metrostation kon ik een kaartje kopen voor een uur rondvaart langs de dame. Het tweede alternatief is een 4 uur arrangement met een uitgebreide intake en veiligheidscontrole. Bezoeken van het Statue of Liberty kan alleen bij booking vooraf. Ik moest helaas nog wel een uurtje wachten bij pier 15 voordat het bootje ging. Tijd om even naar de Brooklin Bridge te lopen. Ik kon er geen goede foto’s van maken; de pier er onder is under constructie, zoals wel meer in dit deel van Manhattem. Even een kopje koffie gescoord en daarna de rondvaart gemaakt.

Het heeft de hele dag gemotterd en hard geregend met een stevige wind, wat het er niet aangenamer op maakte aan boord. Foto’s maken was lastig met al dat water op de lens.

Na terugkomst ben ik toch maar gaan lopen naar ground zero, omdat dat er vanaf de boot erg dichtbij uitzag. Ik heb er wel een redelijke indruk van gekregen, maar echt in je opnemen lukt niet met al die nattigheid. Mijn voornemen om ook hier even mijn hoogtevrees op de proef te stellen heb ik maar bijgesteld. De top van de toren was regelmatig in het geheel niet te zien. Ook bij de ingang was aangegeven dat het zicht erg beperkt was.

Bij deze tijd was ik echt doorweekt en besloot ik de metro maar te nemen naar Centrale Park; het American Museum of Natural Historie. De ingang bij de ondergrondse stond helemaal vol met een rij bezoekers tot buiten de ingang. Ik wist niet wat ik zag. Ik ben naar de hoofdingang gegaan, maar ook daar stond een lange rij.

Toch ben ik maar aangeschoven. Van buiten tot binnen ging redelijk vlot, maar binnen stonden ook nog twee lange rijen voor de kassa’s. Ik heb nog een paar uur door het museum gedwaald, totdat mijn voeten heel duidelijk maakten dat het genoeg was geweest. Mijn eerste indruk van New York is niet ongunstig geweest, maar morgen toch maar naar Chicago.

2016-03-142019-09-12

New York 2

Ik heb mezelf vanmorgen de tijd gegund. Ik heb een ontbijt genomen in het hotel; prijzig maar wel voldoende voor de dag. Daarna ben ik gaan wandelen in Centraal Park. Na een uurtje ben ik toch maar terug gegaan naar het hotel om me wat minder warm te kleden. Het was heerlijk weer met zo’n 15 graden. Daarna nog maar een keer het park ingegaan. Het is best een stevige wandeling van zuid naar noord en terug. Ik deed er een paar uur over.

Daarna moesten de voetjes even anderhalf uur omhoog voordat ik de middag verder kon gebruiken om richting Times Square te wandelen. Na een bezoek aan de rode trappen heb ik het Rockenfeller Center opgezocht voor een bezoek aan “the Rock”. Vanaf de 67e verdieping heb je een prachtig uitzicht over de omgeving. Je kunt nog twee verdiepingen hoger met roltrap en trap.

Na flink wat foto’s en wat film, was het tijd voor de terugtocht. Aan de voet van de toren nog even bij de schaatsbaan gekeken. Ik vond het wat tegenvallen maar er was best veel belangstelling voor. Op weg naar het hotel kwam ik nog een leuk Italiaans tentje tegen waar ik tegen New York prijzen een heerlijk Osso Buco heb gegeten, nu nog even in bed dit berichtje klaar maken onder het genot van een lokaal biertje “Broncks” (6.2%).
Ik dacht de foto’s uit de camera te kunnen gebruiken, maar het lukt niet om ze van Raw om te zetten. Ik zal vanaf morgen weer een extra JPEG maken in de camera.
Dat zal de boel wat opvrolijken.

2016-03-132019-09-12

New York

Na een voorspoedige vlucht en een uitermate langdurige douane procedure ben ik met een yellow cab naar het hotel gegaan. Op het vliegveld eerst nog even de ATM geplunderd voor wat contanten. Er geld een vast tarief van 52 dollar aangevuld met de kosten voor de tol en eventueel nog iets extra wat ik niet kan duiden. Na een lange hobbelige en onrustige rit werd ik bij het hotel afgezet. De teller gaf toen 58,23 aan. De chauffeur was best tevreden met 60 contant (ik had alleen maar twintigjes). Al met al was het toch ruim zes uur voordat ik de eerste stappen in New York zette, en begon het al duister te worden.

Het hotel is dicht bij Centrale Park (zuidzijde), zodat ik nog even gekeken heb bij Columbus, een van de weinige rotondes in deze stad met bijna allemaal rechte straten. Ik ben Centrale Park niet meer ingegaan omdat het al snel donker was geworden. Het lijkt vreemd, maar ik had na een paar straten toch al weer moeite om het hotel in het donker terug te vinden. Toen dat uiteindelijk was gelukt gaven mijn voeten heel duidelijk aan dat het ruim voldoende was geweest voor deze dag. In het hotel nog even een burger met frietjes genomen en een glaasje bier. Met 35 euro was direct duidelijk dat New York niet goedkoop gaat zijn. Rond 9 uur ben ik er maar in gegaan. De klok gaat vannacht 1 uur vooruit: day Light saving time. Dat maakt het tijdverschil met Nederland geen 6 maar 5 uur voor dit moment.

2014-05-05

West Glacier

Maandag 5 mei

Niets duidde erop dat het weer eens zo’n dag zou worden.
Omdat het vandaag niet erg ver was naar de beoogde locatie heb ik vanmorgen nog een poosje zitten stoeien met de website, en een spoorloos verdwenen bericht met het telefoongeheugen gerecoverd en opnieuw geplaatst. Een update van het programma heeft vreemde effecten. Later maar eens uitzoeken. De camping van gisteren bleek toch al in Montana te zijn. De derde en laatste staat van America die ik bezoek. Niet ver van de camping liggen de Kootenai Falls die bereikbaar zijn met een korte wandeling en met oversteken van een spoorweg. Een beetje spannend was de boswandeling wel want dit is duidelijk Bear Country. Ook de bighorn sheep lopen hier rond. Ik heb beide niet gezien. Zowel jammer als maar goed ook. De falls zijn helemaal niet hoog maar daarom nog niet minder spectaculair. Het water stroomt er heel snel.

Door de aanhoudende regen en met het geklungel met drie apparaten (fototoestel, telefoon, tablet) en verschillende lenzen ben je blij dat er iets op staat zonder al te veel regendruppels op de lens.

Voorbij Libby was het eerste oponthoud van vandaag. Een stuk weg moest worden vernieuwd na een landverschuiving.

Gelukkig viel het allemaal erg mee.
Verder langs de heel mooie weg zijn veel meren met prachtige doorkijkjes.
Aangezien het ongeveer de hele dag is blijven regenen met af en even een opklaring, is de beleving wat minder: het is toch altijd wat deprimerend.

Bij Kalispell dacht ik nog even de tank te vullen voordat ik het laatste stukje naar West Glacier wilde doen.
Bij het proberen te openen van het luikje voor de benzinedop brak de sleutel af. In eerste instantie dacht ik dat het ook die sleutel was, maar dat bleek later de sleutel te zijn van alle camperlockers. Er zitten 9 sleutel aan de bos waarvan er drie afwijken voor de auto zelf en de deuren van de camper. De rest is niet gemerkt dus het is steeds try and error. Afijn, ik ben dus een uur aan het zoeken geweest naar een lock smith. Toen ik die gevonden had leek het er in eerste instantie op dat hij de juiste sleutel niet had of kon maken. Met drie man sterk hebben ze er in de winkel aan gewerkt. Uiteindelijk heb ik gelijk maar twee sleutels gekocht voor $8,- die met enig rommelen de sloten open krijgen, zodat ik nu weer up gehooked (zoals ze hier zeggen) ben, en het magnetronnetje weer heeft gesnord voor mijn eenmans maaltijd.
Mijn voorgenomen eerste verkenning van de “Going to the sun road” die alleen van beide zijden voor een klein deel toegankelijk lijkt te zijn (doorgaand nog gestremd), heb ik door de opgelopen vertraging maar voor morgen herpland. Hopelijk is het dan ook wat beter weer dan nu.
Zelfs bij deze top locatie is de campsite nagenoeg leeg na het weekeinde.
Wel een leuk plekje vlakbij de hot tobs en pool (die ik niet zal bezoeken).
Enige impressies

2014-05-04

Kootenai River

Zondag 4 mei,

Vanmorgen vroeg wakker maar er nog maar even ingebleven tot 7.30 uur. Na ontbijt met koffie dan toch maar op weg. Eerst de weg langs Lake Blake gevolgd . Even bijtanken ging niet door.

Dus verder over de 174 / R2 over een hoogvlakte die in het begin deed denken aan de Flevopolder maar dan iets meer glooiend. Alles is hier nu nog kaal. Later veranderde de structuur van het landschap naar iets van een steppe/prairie met wat bomen hier en daar. Ik had voor mijn gevoel nog bijna fysiek contact met een sproeivliegtuigje dat rakelings voor langs over de weg ging. Waarschijnlijk had de piloot grote schik.

Langs Route 2 tussen Fordair en Davenport

Onderweg nog wegenkaarten opgepikt van Idaho en Montana om de route te verifiëren. Bij Spokane had ik de juiste afslag naar de R2 niet genomen mede omdat de route voorkeur eerder anders was, maar ik kwam er toch weer op omdat de weg naar Burke bij een brug versperd was. Eigenlijk kwam dat prima uit omdat de R2 als scenic route is aangemerkt tot aan de grens met Idaho. Overigens geld dat ook voor de rest van de route tot de camping waar ik nu sta, die waarschijnlijk nog net in Idaho ligt, maar het kan ook Montana zijn, maar ik heb nog geen staatsgrens gezien. Misschien morgen.

Ik was om 15.30 uur op de camping en ben gelijk aan de slag gegaan om de blogberichten verstuurd te krijgen. Ik kreeg wel gelijk veel updates, maar kreeg de berichten van gisteren en vandaag toch niet weg vanwege een veiligheid update. Misschien dat het thuisfront de oplossing kan leveren.

Om de tijd te doden heb ik nog even een korte wandeling gemaakt naar de rivier en de lokale situatie voor het nageslacht vastgelegd.

De volgende tekst is een recover van een blijkbaar kwijtgeraakt bericht. De eerste foto is gemaakt op maandag 5 mei na een ochtend regenbui. De oorspronkelijke foto van gisteren was in de zon.

Vanmorgen weer mooi op tijd vertrokken. Ik heb de route langs het Baker lake afgemaakt en vervolgens ongeveer 150 km door een landbouw gebied gereden : een heel groot Flevoland, maar iets heuvelachtiger en ook iets afwisselender. Ondanks dat het zondag was werd er toch gespoten met vliegtuigjes die rakelings over de weg gaan. In Davenport even koffie gedronken en wegenkaarten van Idaho en Montana aangeschaft.

Daarna in Spokane weer wat tijd kwijtgeraakt. De beoogde route naar het noorden bleek gestremd maar deze keer door een defecte brug .Uiteindelijk kwam ik via een heel slecht aamgegeven detour toch weer op de 2. Bij Newport ging ik de staatsgrens over naar Idaho.

20140504_125957_1 — Pend Orielle bij Priest River

Via Bonners Ferry dat vlak bij de Canadese grens ligt weer naar het zuiden afgezakt. Ik was ongeveer half vier op bestemming. De aandrang om de volgende etappe er maar aan te plakken heb ik onderdrukt : ik heb nog chips en belgisch bier!