Etosha – Anne Reizen

2017-03-132019-09-24

Etosha-Namutoni

Maandag 13 maart 2017

Vanmorgen bij het openen van de poort direct richting Fishers Pan gegaan. Het wild was nog niet erg uitbundig aanwezig, maar halverwege deze loop zag ik tot mijn grote verrassing een zwarte neushoorn vlak bij de weg tussen het struikgewas. Ze zijn uiterst zeldzaam aan het worden, en ik had er alleen 10 jaar geleden in Kruger een gezien in het wild. Ik had natuurlijk iets te veel vaart om direct te stoppen en de camera te pakken, en meer had hij niet nodig om drie niveaus dieper het struikgewas in te gaan, en dan zie je ze echt praktisch niet meer. Lees verder “Etosha-Namutoni”

2017-03-12

Etosha-Namutoni

Zondag 12 maart 2017

Vanwege het oponthoud van gisteren heb ik besloten om geen overnachting te nemen in Halali restcamp, maar gelijk door te rijden naar Namutoni. Wat de gamedrive betreft zeker een goede beslissing. Tegen de klok van twaalf was ik in Halali en had ik nog niets noemenswaardigs meegemaakt. Ik heb deze paar dagen een mij volstrekt onbekend Etosha gezien. Het lijkt wel bijna leeg, is ongelooflijk groen en hier en daar extreem nat. Pas na Halali kreeg ik weer wat game voor de lens, maar nog steeds veel minder dan andere jaren als mijn geheugen mij niet voor de gek houdt. Pas vlak voor Namutoni leek het zich iets te normaliseren. Er waren weer wat grotere groepen gazellen en zebra’s. En een km voor de poort de eerste twee leeuwen, maar die lagen zo plat dat het geen foto waard was.

Ik wil hier tenminste nog een ochtenddrive doen langs de Fisher Pan en dat past niet met de volgende geplande etappe van 650 km, dus sta ik hier twee nachten. De avonddrive langs de Fisher pan was een openbaring: de eerste keer dat hij bijna vol water stond en er overal gras was.

Geen flamingo’s of grote groepen antilopen of zebra’s: niets, helemaal niets tot bijna aan het einde van de loop de herkenning er weer was: tientallen giraffes maakten hun opwachting. En toen ik ook nog een drietal leeuwinnen en later ook nog een mannetje voor de lens kreeg, kreeg deze dag nog een prachtig slot.

2017-03-11

Etosha-Okaukuejo-Rose Saturday

Zaterdag, 11 maart 2017 (vervolg)

Om ongeveer 6 uur kwam er een nieuwe Hilux met Bushlore embleem de camping oprijden. De chauffeur vroeg mij de sleutels, reikte naar beneden naar de vloermat aan de chauffeurskant,trok deze terug naar achteren en startte de motor. Mijn mond viel open. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven. Al die moeite en frustraties vanwege een geblokkeerde censor die onder de vloermat is bevestigd. Hij heeft nog even onder de auto gekeken of bij het starten een brandlucht of schroeilucht zou ontstaan, vanwege een los contact, maar geen indicaties van iets dergelijks. Om kwart over zes verdween de nieuwe Bushlore Hilux weer van de camping om de ongeveer 650 km terug naar Windhoek te maken. Ik had uit voorzorg alles al ingepakt om een snelle transfer mogelijk te maken, dat kon allemaal terug naar de inmiddels standaard plekjes in de auto.

Daarna vond ik het tijd om mij maar eens te verwennen en ben ik aangeschoven bij het buffet van het restaurant.

2017-03-11

Etosha-Okaukuejo-Black Saturday

Zaterdag 11 maart 2017.

Na weer een nacht met regen en onweer heb ik de reis terug ondernomen met als einddoel Halali restcamp. Zover ben ik niet gekomen. De regen had niet veel effect op de gestelheid van de weg, daar lag het niet aan. Verbazingwekkend hoeveel vocht door de aarde wordt opgenomen. De plassen leken zelfs kleiner dan gisteren maar dat kan ook komen omdat je er aan gewend raakt. Ik had al vanaf de eerste dag wat problemen met het starten van de auto. De schuld natuurlijk bij mijzelf gelegd:de koppeling zeker niet goed ingetrapt. Op den duur moest ik het proces soms wel 6 of meer keer doen en soms ging het gewoon de eerste keer goed. Lees verder “Etosha-Okaukuejo-Black Saturday”

2017-03-09

Etosha-Okaukuejo

Donderdag 9 maart 2017.

Vanmorgen met de zon opgestaan na een stormachtige nacht.

Het is droog gebleven maar er waren hevige windvlagen die de auto deden schudden. Omdat ik dus al vroeg op pad was, was ik al rond 1100 uur bij Windhoek, waar het Daan Viljoen Nature Reserve op het lijstje stond, maar ik heb besloten deze bestemming maar te schrappen en te gaan voor een van de opties een stuk noordelijker om de gedachte etappe morgen naar Etosha te verkleinen. Zelfs met een stop bij de supermarkt en benzinestation heb ik toch zonder vermoeidheidsverschijnselen Etosha zelf bereikt, en na het inchecken voor vandaag ook nog een drive gedaan van twee uur. Mij werd aangeraden per dag te booken op de campsites omdat ik misschien wel eerder weg zou willen vanwege alle regen die ook hier is gevallen, waardoor het aantal sitings lijkt tegen te vallen. Ik ben bij de drive al wel twee keer afgesloten paden tegengekomen, maar (wel is waar slecht zichtbaar) met twee leeuwinnen was ik toch heel tevreden.

Morgen ga ik het nieuwe kamp van Etosha maar eens opzoeken, als de regen geen spelbreker wordt.

2015-02-052019-09-05

Rustdag in Okaukuejo

Donderdag, 5 februari 2015.
Geen aantekeningen.

In Okaukuejo sta ik bijna altijd op de meest afgelegen campsite: nr 37, want daar komen altijd wel jakhalsen uit de bush, en de plek wordt gemarkeerd door een grote vogelflat. De bomen op de camping plek zelf hadden nu ook nieuwe bewoners gekregen. Ook hier allemaal nesten van Weaver birds. Ik denk dat uiteindelijk de losse nesten worden ingepakt in een nieuwe flat. In eerste instantie dacht ik dat de nesten werden bewoond door de overal aanwezige vinkensoort, maar een foto van de echte bewoner geeft toch weer het veel kleinere vogeltje weer: de wever.
Verder dan maar wat plaatjes.

2015-02-042019-09-05

Roadtrip Etappe 19 van Halali naar Okaukuejo

Woensdag 4 februari 2015.

Aantekeningen: zie blog. Dus hieronder alleen nog wat foto’s. Zeg maar een gewone dag waarin ik in de morgen van Halali naar Okaukuejo ben gereden. De reden dat ik twee dagen voor Okaukuejo heb gekozen is dat ik ontdekt heb dat de tot nu toe voor gewone toeristen gesloten westelijke uitgang: de Gator Gate nu ook open is voor toeristen en niet uitsluitend voor touroperators. Dat maakt het mogelijk om 200 km in westelijke richting te rijden, en dat was ik nou net van plan: richting Skeleton Coast.

De avonddrive was ronduit teleurstellend.

2015-02-032019-09-05

Roadtrip Etappe 18 van Manutoni naar Halali

Dinsdag 3 februari 2015.

Mijn aantekeningen zeggen hier: zie blog.
Dat betekent dat ik geen details meer kan vermelden over tijdstippen en de inhoud van het ontbijt of avondeten. Wat ik nog wel weet is dat Etosha dit jaar wat tegen viel als het de diversiteit betreft aan fauna.

Natuurlijk zie je genoeg om terug te kijken op prachtige dagen, die vooral heel heel heel heet waren, en je blij was met wat rijwind.
Om toch een beeld te geven van de sightings hieronder een paar beelden.

2015-02-022019-09-05

Roadtrip Etappe 16 en 17 van Maun Okavanga River Lodge naar Namutoni in Etosha Namibië

Maandag, 2 februari 2015.

Vanmorgen op tijd vertrokken uit Maun voor een uiteindelijk wel erg lange etappe van 859 km.
Dat kwam zo.
Omdat ik de weg rondom Maun inmiddels aardig herkende, was de weg naar het noordwesten snel gevonden, en kon ik stevig doorrijden. Onderweg nog een zwangere vrouw met nog een baby een lift gegeven naar het dichtstbijzijnde controle centrum. Vanuit een hutje langs de weg toch al gauw zo’n 60 km.

De weg naar de grens waar ik in 2011 zo hopeloos kwam vast te zitten is op grote stukken sterk verbeterd, maar heeft nog steeds een paar slechte stukken. Ik moest vanwege wat plassen toch nog drie keer een by-pass door het struikgewas maken om die obstakels te vermijden. Maar ik ben toch positief verrast over de conditie in het algemeen. Dat het nu droog is scheelt enorm. Je kunt zien hoe diep de sporen en gaten zijn. In het dorpje aan het einde van de 120 km en zo’n 30 km van de grenspost heb ik nog een paar mensen met voor een half jaar bagage een lift gegeven naar Tsumkwe, daar moest ik toch ook heen. Bij de grens is het gelukkig ook allemaal lekker snel gegaan, en het stuk weg naar Tsumkwe van 50 km is weliswaar smal maar prima te rijden. Ik was dan ook om 12.30 uur in Tsumkwe, waar een paar blije mensen onder veel dankjewelletjes uitstapten.
Ik vond dat te vroeg om naar de Lodge te gaan 2 km verderop om te stoppen, dus had ik gedacht de weg af te rijden naar Grootfontein (305km), en daar wat te zoeken, zodat de winst van gisteren behouden bleef. Deze graffelweg is geweldig verbeterd, en je kunt er nu gemakkelijk 120 km/h rijden. Ik werd met die snelheid zelfs nog een keer ingehaald. Onderweg moest ik nog wel een pakje Spar worstjes inleveren bij een veterinaire controlepost. Weg P 14,60, en ik was wel een beetje pissig omdat het bij de voorafgaande controles geen probleem was gebleken. Ik was dus weer sneller dan gedacht.
Van Grootfontein is het nog zo’n 170 km naar Namutoni, en die heb ik er dus toch nog maar aangeplakt in de verwachting voor sluitingstijd binnen te kunnen zijn. Wel eerst even geld gepind, en de tank weer vol laten gooien. Daarmee was ik gelijk al het gepinde geld weer kwijt omdat de pomphouder geen kaarten accepteerde. Ik kon dus gelijk terug naar de geldautomaat voor de noodzakelijke cash voorraad.
Uiteindelijk was ik om 17.44 uur ingecheckt voor de campsite. Ik heb nu vier nachten in Etosha in plaats van drie. Kan ik weer een beetje bijkomen van twee lange rijdagen.
Met al dat ge-race geen tijd gemaakt voor foto’s onderweg. Dus maar weer eentje van een campsite, deze keer Namutoni.

2007-03-072021-01-12

Rustdag in Namutoni Resort

Woensdag 7 maart 2007.

Laat, heel laat, opgestaan voor ons doen. Pas om 10.00 uur waren de opstartactiviteiten achter de rug en dus hebben we nog maar een nacht op deze rustplaats bijgeboekt. Het is een mooie dag geweest met veel zon, hoge temperaturen (35 graden), maar hij is afgesloten met een geweldig onweer, waardoor alle stroomvoorziening is uitgevallen. De kassa en de verlichting in de supermarkt als ook de koeling en airco doen het niet. Gisteren was er ook even een stroomuitval maar wat later kwam de stroom weer terug. We wachten nu maar af.

Vandaag vooral veel gemsbokken, zebra’s en giraffen gezien, maar ook een aantal olifanten en ook weer zadeldek jackhalzen, maar nu in hun natuurlijke omgeving. Daaraan nog toe te voegen vele soorten vogels zoals de Kori Bustard en de Blue Crane en de bekende Gehelmde Guinea fowl (of te wel Parelhoenders).

Een geslaagde dag, waar over een kleine schaduw ligt, omdat Ali het fototoestel maar niet goed ingesteld krijgt, waardoor veel waardevolle momenten niet konden worden vereeuwigd. Straks komt het instructieboekje weer op tafel en begint het experimenteren weer.

Wat overigens wel opvalt is dat er nergens tot nu toe ook maar enige activiteit te bespeuren is als het gaat om verkoop van foto artikelen.