Verslagen en Foto's van de grote reizen
Reis door zuidelijk Afrika in januari en februari van 2019.
Zondag 3 februari 2019
Vandaag nog wel een ochtenddrive gedaan, maar weinig bijzonders over te vermelden. Het blijft een beperkt National Park qua mogelijkheden en wildlife. Vandaag ging het auto-alarm weer eens af, terwijl ik in de birdhide hoopte nog wat mooie foto’s te kunnen schieten. Super irritant. In de middag ben ik naar het winkelcentrum geweest in Thabazimbi voor wat boodschappen, maar lang niet alles wat ik zocht kon ik vinden.
Zaterdag 2 februari 2019
Ik heb vanmorgen maar geen ochtenddrive meer gedaan door dit park. Ik was daarom om 7.00 uur de poort uit. Aan de grens bij Martins Drift was er sprake van langdurig oponthoud bij douane en border police, etc. Onderweg nog even boodschappen gedaan, want in Marakele NP zijn geen voorzieningen zoals een restaurant. Het werd Cup a soup met wat brood voor de avond. Onderweg nog wel bij de Mac koffie en een milkshake gescoord in Thabazimbi op zo’n 15 km van het park.
Vrijdag 1 februari 2019
Eigenlijk geen bijzonderheden voor deze dag waarin een mooie ochtend – en middag drive zijn gemaakt. Tussendoor wat gerust en wat gelezen. Ook vanavond heb ik toch weer gedineerd in het sfeerloze restaurant binnen het park. Deze keer een prima pizza, en daarna in het donker naar de camping site. Ook vannacht ging het auto-alarm weer eens af.
Donderdag 31 januari 2019
Ik heb besloten vandaag de etappe naar Khama Rhino Sanctuary langs de snelste route af te leggen. Best een flinke rit, maar over het algemeen prima wegen. Ik was er tijdig genoeg om nu installatie nog een middag drive te doen, door het inmiddels goed bekende park. Goede foto locatie is de bird-hide (als je een hoop geduld heb tenminste). Na de drive heb ik gedineerd in het restaurant, waar ik nog nooit eerder was geweest. Heel sfeerloos (geen gasten en sobere inrichting), maar het eten was dik in orde.
Woensdag 30 januari 2019
Na het ontbijt ben ik via het “hoofdpad” (niet langs het water) naar de poort gegaan omdat het een lange etappe was met de kans op boodschappen onderweg. Ik heb in Kasane getanked en via wat omzwervingen uiteindelijk toch een nieuwe bout en moer in de trap gekregen. Gelijk ook wat meegenomen voor de eveneens onderweg gebroken tafelpoot constructie. Dat gaf wel een goed gevoel. De reis verliep verder goed.
Bij Nata wordt gelukkig de weg vernieuwd. Ik moest daarom wel een stuk door het zand maar de volgende keer (??) moet het dan ook wel beter zijn.
Ik heb besloten naar de Nata Lodge te gaan in plaats van naar de bird-sanctuary waar ik voorheen kampeerde. In het verleden hebben we eens gebruik kunnen maken van het aanwezige internet van de lodge, en dat is mijn hoop en belangrijkste reden voor de keuze van vandaag. Via via, via heb ik uiteindelijk contact kunnen maken voor een heel kort momentje met Nederland. Maico heeft de telefoon laten blokkeren, zodat daar geen misbruik meer van gemaakt kan worden, en weet dus ook dat ik er nog ben. Het succes gevierd met een diner in de lodge. WAt ik morgen doe weet ik nog niet.
Dinsdag 29 januari 2019
Vandaag een mooie ochtend- en middag drive gedaan door het toegankelijke gedeelte van dit park langs de rivier. Ook vanavond waren de olifanten weer dicht bij de camping site.
Ook vannacht ging het auto-alarm weer eens af. Balen!!!
Maandag 28 januari 2019
De rit verliep voorspoedig. Na de douane voormaliteiten ben ik eerst via de hoofdweg naar Kasane gereden om daar een poging te doen om de trap gerepareerd te krijgen, en een internet caffee te zoeken. In beide ben ik niet geslaagd. De hoofdweg door Chobe is zonder parktoegangsbewijs te rijden, maar voor het park heb ik voor twee dagen toegangsbewijzen gekocht bij de Seduda Gate, en daar ook de camping vast gelegd voor twee dagen. Het is erg prijzig in verhouding met wat er voor geboden wordt. De camping faciliteiten zijn zwaar verouderd, beschadigd en niet erg schoon. De weg naar de camping was zoals wel was te voorspellen slecht. Er wordt niets onderhouden.
Toch heeft deze camping in het park zelf ook wel voordelen; door de afgelegen ligging is het er bijvoorbeeld erg rustig, maar is het wel oppassen geblazen want er staat geen hekje om heen, dus ook de leeuwen hebben vrij toegang. Tijdens het bereiden van de maaltijd kreeg ik bezoek van olifanten die wel erg nieuwsgierig waren.
Zondag 27 januari 2019
De in de planning langste etappe van 630 km is eigenlijk zonder problemen verlopen. Ik was redelijk op tijd op de camping van het natuurreservaat en kon daarom de administratie eindelijk een beetje bij werken. Ik heb gelijk meer even de kleren die al een paar dagen nat zijn geweest van het zweet door een bak met schoon water gehaald. Ik hoop dat ze nog voldoende drogen, want inmiddels is het hier hevig aan het onweren. Ik ben hier in het nieuwe restaurant gaan eten, maar dat is niet echt een aanrader; ongezellig (in je eentje) en sfeerloos. Het eten was wel voldoende, maar ik heb voor morgenochtend toch maar geen ontbijt besteld.
(Ik heb ook nu weer s’nachts een paar keer auto-alarm gehad).
Zaterdag 26 januari 2019
Na de ochtenddrive werd ik gewezen op een slappe achterband. Gelukkig was ik dicht bij de camping van Namutoni. Via de receptie gevraagd om hulp bij het verwisselen van de lekke band. Een klusjesman bleek de band te kunnen vervangen, en s’middags kon ik de inmiddels gerepareerde lekke band weer ophalen. Kosten 200 N$. Je zou denken dat het nu wel zo’n beetje klaar was met de pech, maar nee hoor. S’avonds toen ik naar bed wilde en op het rapje stapte brak er aan één kant een bout af van de ophanging. Het rapje is met wat voorzichtigheid nog wel te gebruiken als je eerst iedere keer de afgebroken bout in het gat terug plaatst voor je er op gaat staan. Dat moet een keer fout gaan. Misschien dat dit onderweg nog te repareren is, maar hinderlijk is het zeker.
Vrijdag 25 januari 2019
Een lange, lange rit bij warm weer over gravelpaden. De slechte wegen lijken de tol te vragen van mezelf en de autobanden. Bij aankomst op de camping bleek één van de veerstangen waarmee het dak omhoog gaat te zijn afgebroken. Gelukkig werkt het nog wel, maar wel wat zwaarder.
S’avonds en s’nachts ging zonder enige aanleiding het auto-alarm af. Wat een herrie, en dat op een camping. Voordat ik ook maar iets kon doen werd het weer stil. Een keer of 5 gedurende de nacht was het raak. Het zweet brak me iedere keer weer uit. Wat een ellende. Toen ik wilde kijken of er misschien iets met de deuren was bleek ik mijzelf ingesloten te hebben. Een handel was in het slot gevallen wat helemaal niet zou mogen. Ik heb s’morgens een voorbijganger even vanuit het bed aangeroepen en die heeft de achterdeur ontsloten. Weer een vervelende ervaring rijker. De constructie is niet veilig, daar moet ik nog iets op verzinnen.