Verslagen en Foto's van de grote reizen
Disdag 14 maart 2017.
Vanmorgen weer om 7.00 uur op weg naar Popa Falls. Ik heb geen ochtenddrive meer gedaan en op weg naar de poort van Etosha ben ik ook niets tegengekomen. De etappe van vandaag van 630km ging over uitstekende wegen met slechts hier en daar een pothole, zodat het merendeel 120km per uur gereden kon worden. Het gas moest alleen diverse keren terug bij weer eens een tropische regenbui. Het zicht is dan minder dan 100 meter, en de weg wordt wat gladder. Lees verder “Popa Falls”
Maandag 13 maart 2017
Vanmorgen bij het openen van de poort direct richting Fishers Pan gegaan. Het wild was nog niet erg uitbundig aanwezig, maar halverwege deze loop zag ik tot mijn grote verrassing een zwarte neushoorn vlak bij de weg tussen het struikgewas. Ze zijn uiterst zeldzaam aan het worden, en ik had er alleen 10 jaar geleden in Kruger een gezien in het wild. Ik had natuurlijk iets te veel vaart om direct te stoppen en de camera te pakken, en meer had hij niet nodig om drie niveaus dieper het struikgewas in te gaan, en dan zie je ze echt praktisch niet meer. Lees verder “Etosha-Namutoni”
Zondag 12 maart 2017
Vanwege het oponthoud van gisteren heb ik besloten om geen overnachting te nemen in Halali restcamp, maar gelijk door te rijden naar Namutoni. Wat de gamedrive betreft zeker een goede beslissing. Tegen de klok van twaalf was ik in Halali en had ik nog niets noemenswaardigs meegemaakt. Ik heb deze paar dagen een mij volstrekt onbekend Etosha gezien. Het lijkt wel bijna leeg, is ongelooflijk groen en hier en daar extreem nat. Pas na Halali kreeg ik weer wat game voor de lens, maar nog steeds veel minder dan andere jaren als mijn geheugen mij niet voor de gek houdt. Pas vlak voor Namutoni leek het zich iets te normaliseren. Er waren weer wat grotere groepen gazellen en zebra’s. En een km voor de poort de eerste twee leeuwen, maar die lagen zo plat dat het geen foto waard was.
Ik wil hier tenminste nog een ochtenddrive doen langs de Fisher Pan en dat past niet met de volgende geplande etappe van 650 km, dus sta ik hier twee nachten. De avonddrive langs de Fisher pan was een openbaring: de eerste keer dat hij bijna vol water stond en er overal gras was. 
Geen flamingo’s of grote groepen antilopen of zebra’s: niets, helemaal niets tot bijna aan het einde van de loop de herkenning er weer was: tientallen giraffes maakten hun opwachting. En toen ik ook nog een drietal leeuwinnen en later ook nog een mannetje voor de lens kreeg, kreeg deze dag nog een prachtig slot.
Zaterdag, 11 maart 2017 (vervolg)
Om ongeveer 6 uur kwam er een nieuwe Hilux met Bushlore embleem de camping oprijden. De chauffeur vroeg mij de sleutels, reikte naar beneden naar de vloermat aan de chauffeurskant,trok deze terug naar achteren en startte de motor. Mijn mond viel open. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven. Al die moeite en frustraties vanwege een geblokkeerde censor die onder de vloermat is bevestigd. Hij heeft nog even onder de auto gekeken of bij het starten een brandlucht of schroeilucht zou ontstaan, vanwege een los contact, maar geen indicaties van iets dergelijks. Om kwart over zes verdween de nieuwe Bushlore Hilux weer van de camping om de ongeveer 650 km terug naar Windhoek te maken. Ik had uit voorzorg alles al ingepakt om een snelle transfer mogelijk te maken, dat kon allemaal terug naar de inmiddels standaard plekjes in de auto.
Daarna vond ik het tijd om mij maar eens te verwennen en ben ik aangeschoven bij het buffet van het restaurant.
Zaterdag 11 maart 2017.
Na weer een nacht met regen en onweer heb ik de reis terug ondernomen met als einddoel Halali restcamp. Zover ben ik niet gekomen. De regen had niet veel effect op de gestelheid van de weg, daar lag het niet aan. Verbazingwekkend hoeveel vocht door de aarde wordt opgenomen. De plassen leken zelfs kleiner dan gisteren maar dat kan ook komen omdat je er aan gewend raakt. Ik had al vanaf de eerste dag wat problemen met het starten van de auto. De schuld natuurlijk bij mijzelf gelegd:de koppeling zeker niet goed ingetrapt. Op den duur moest ik het proces soms wel 6 of meer keer doen en soms ging het gewoon de eerste keer goed. Lees verder “Etosha-Okaukuejo-Black Saturday”
Donderdag 9 maart 2017.
Vanmorgen met de zon opgestaan na een stormachtige nacht.
Het is droog gebleven maar er waren hevige windvlagen die de auto deden schudden. Omdat ik dus al vroeg op pad was, was ik al rond 1100 uur bij Windhoek, waar het Daan Viljoen Nature Reserve op het lijstje stond, maar ik heb besloten deze bestemming maar te schrappen en te gaan voor een van de opties een stuk noordelijker om de gedachte etappe morgen naar Etosha te verkleinen. Zelfs met een stop bij de supermarkt en benzinestation heb ik toch zonder vermoeidheidsverschijnselen Etosha zelf bereikt, en na het inchecken voor vandaag ook nog een drive gedaan van twee uur. Mij werd aangeraden per dag te booken op de campsites omdat ik misschien wel eerder weg zou willen vanwege alle regen die ook hier is gevallen, waardoor het aantal sitings lijkt tegen te vallen. Ik ben bij de drive al wel twee keer afgesloten paden tegengekomen, maar (wel is waar slecht zichtbaar) met twee leeuwinnen was ik toch heel tevreden.
Morgen ga ik het nieuwe kamp van Etosha maar eens opzoeken, als de regen geen spelbreker wordt.
Woensdag 8 maart 2017
Vanmorgen maar weer vroeg opgestaan voor de laatste drive door Kgalagadi TFP van deze reis. Ook vanmorgen kreeg de dag een bijzonder tintje door twee keer een leeuw te spotten. En nee dit waren niet dezelfde als gisteren. Hoe ik dat zo zeker weet? Omdat het deze keer twee meisies (meisjes) waren.
Ook heb ik deze keer twee uilen in one shot kunnen maken. Ik zie maar een heel enkele keer een uil, dus dat was voor mij wel een klein hoogtepuntje.
Verder het gebruikelijke spul, maar dat blijft ook gewoon fantastisch om te zien.
Van Mata Mata naar mijn beoogde einddoel is ruim 4 uur rijden als je niet sneller dan 80km op de gravelroads rijdt. Helaas bleken alle campsites al bezet. Mijn geplande cleanup van de auto, mijn diner en prima ontbijtje gingen dus niet door. Als backup kende ik de locatie waar ik nu sta: Hardap Dam, ongeveer 30 km verderop in de route. De campsites en huisjes zien er zo mogelijk nog slechter uit dan de laatste keer dat wij hier waren. Maar ja één nachtje overleef ik wel.
Zaterdag, 14 februari 2015
Omdat ik vanmorgen niet heel vroeg weg was, kon ik bij de eerste sighting vanmorgen van enkele leeuwinnen geen plekje eerste rang krijgen.
Etappe 26 – Route van Nossob naar Twee-Rivieren
Een weinig inspirerende foto, maar voor het verslag nog net oké. Ik ben ook niet blijven wachten tot er iets meer plaats kwam. De ervaring leert dat de fanatici soms wel een uur of langer blijven staan.
Het is ongeveer 170 km rijden naar Twee Rivieren, en daar heb ik ongeveer 7 uur over gedaan. Ik heb wat langer stilgestaan bij de cheetah’s die ik vond, een gevecht om het water tussen een Wildebeest en een grote groep gemsbokken, en bij de eerste luipaard op deze reis. Allemaal weliswaar op wat grotere afstand dan de vorige reis, maar het lijstje is wel weer compleet.
Ik heb op de camping eerst een plekje geclaimd met wat schaduw; weliswaar zonder elektra aansluiting, maar dat heb ik de hele reis nog nauwelijks gebruikt. Het is weekeinde dus het lijkt wat drukker dan de vorige dagen.
Er is op onverklaarbare wijze iets van wifi beschikbaar. Het eerste deel van het verslag probeer ik al te versturen.
De avonddrive leverde geen bijzondere dingen meer op. Veel roofvogels aan de maaltijd.
Vanavond probeer ik iets van de braai met wat soep en brood.
Donderdag, 12 februari 2015
De weg naar Nossob is een beetje een U-vorm: eerst 50 km zuidelijk, daarna 50 km door de zandduinen in oostelijke richting , en dan weer 60 noordelijk. De afbeelding is niet helemaal correct, omdat Google een pad heeft gebruikt dat slechts in één richting bereden mag worden door 4×4 mits in convooi, en met toestemming vooraf.
Het kostte me vanmorgen zo’n vier en een half uur, waarin ik twee keer leeuwen heb gezien en een keer drie cheetah’s. Verder veel gemsbokken, springbokken en struisje. Whatt’s New?
Ik had vandaag de kans de Donkersingvalk, zoals de afrikaanse benaming is, wat beter vast te leggen.
De middag eerst maar eens wat uitgerust in de schaduw van een boom. Het was weer ruim boven de 30 graden: 36 volgens de weerkaart.
De middag drive was erg rustig. Ik ben ruim 30 km richting Unions End gereden, en terug. De enige special was een uil, maar die liet zich niet vastleggen voor het nageslacht.
Op de camping zijn wat grote gaten in de grond. De nesten van de Witkwasmuishond zoals de gids aan geeft.
Ook in Nossob werkt de wifi niet. Helaas.
Dinsdag, 10 februari 2015.
Vanmorgen niet bij het krieken van de dag opgestaan, maar toch wel om net zes uur onderweg voor de 65 km naar de vlei. Onderweg kwam de zon al op. Dus bij lange na niet op tijd voor een foto voor zonsopgang boven de grote zandduinen.
Camping bezoekers zijn al in het park en mogen een uur eerder rijden dan niet campinggasten. Ik heb daarvan een half uur verloren laten gaan. Geen spijt overigens.
Het is nu een goed geasfalteerde weg over 60 km, waar je 60 mag maar die uitnodigt tot veel hogere snelheden. Reed ik toch al 80 km/h werd ik nog regelmatig ingehaald door nog snellere weggebruikers.
De laatste 5 km moet je gaan lopen, of je laten brengen voor 200 N $, want auto’s zonder 4×4 en bussen, campers, etc. mogen niet door. Ik dus wel. Maar helaas na ongeveer een kilometer zat ik toch hopeloos diep vast. Geen grip. Met de schep zoveel mogelijk zand onder de auto weggehaald, de banden nog leger laten lopen voor een groter oppervlak, en de twee matten proberen te plaatsen. Ik kreeg wat hulp van twee lopende toeristen. Toch wilde het in eerste instantie nog niet lukken. Achter mij stonden nog drie andere auto’s vast in het zand. Ik was niet de enige die het verkeerde spoor had gekozen. Een landrover van de parkwachter bracht uitkomst. Je kon met hun mee tegen de 200 dollar, en dan sleepten ze je op de terugweg wel weg. Ik kreeg het aanbod mijn auto er uit te krijgen, en daarna zelf verder te rijden. Hoe de gast het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar na de wielen volgestopt te hebben met zand ( had ik juist zoveel mogelijk vrijgemaakt) wat samen schudden aan de auto, hij achter het stuur, en ik duwen, kwam er beweging in de achteruit. Na wat heen en weer gerij, was hij er van overtuigd dat de auto het aan moest kunnen. Ik heb hem dankbaar de 200 dollar gegeven ( leuke bijverdienste), en heb de laatste 4 km op eigen kracht gered.
Gezien het feit dat ik dit blog schrijf in de Lodge mag duidelijk wezen dat het terug ook goed is gegaan. Ik heb op de terugweg nog snel een douche genomen op de camping, en de weg opgepikt naar deze Lodge. Na een minder moeilijke pas en een indrukwekkend stukje over een hoogvlakte ben ik zo’n 120 km voor Marienberg even gestopt voor koffie. Daar werd ik aangesproken door een Duitser die vroeg of ik misschien een stuk gereedschap aan boord had om de reserveband onder de auto los te maken. Dat moest een driedelig stuk gereedschap zijn. Uiteindelijk bleek het een lange staaf te zijn, die ik inderdaad bij mij had, maar waarvan de drie delen waren versmeed tot 1 stuk. Hij ging daarmee een collega in een andere auto helpen, terwijl ik genoot van koffie en een tosti. Tien km verder op de weg naar Marienberg stonden ze te wachten. Het was gelukt de band te vervangen. Soms krijg je en soms geef je hulp.
Ik eet vanavond lekker in de Lodge. Er is hier Internet, maar tot nu toe krijg ik niets weg.
Mijn pech. Vandaag blijkt het Internet er gewoon uit te leggen, ondanks de melding dat het signaal sterk is.
Alle gasten hebben hetzelfde probleem.
Het was een goed 4 gangen menu verrijkt met het nodige bier. Ik probeer morgenochtend nog even of er dan Internet is, en anders verwacht ik pas op het vliegveld van Johannesburg contact te krijgen, tenzij…….
EN ER WAS INTERNET!