Roadtrip Etappe 22 van Swakopmund naar Sossusvlei

Maandag, 9 februari 2015.

Deze dagtrip heeft zeker in het begin veel van hetzelfde als gisteren.  Een kale vlakte met weinig bewoners. Hier en daar een gemsbok of een ostrich.  Twee moeilijke passen die alle aandacht verdienen. Ik merk wel dat ik voorzichtiger en misschien zelfs wel een beetje angstiger rijdt dan voorheen. Ik denk dat het moet slijten.

image

Ik ben wat later vertrokken, omdat ik het wachtwoord achterhaald had en nog wat berichten heb geprobeerd te verzenden. Dat leek uitstekend te gaan, totdat ik de site bezocht om naar het resultaat te kijken. Toen bleek dat veel berichten alleen over gekomen waren met de titel, maar zonder tekst en foto’s. Super frustrerend!  Ik heb vandaag een eerste herstelpoging gedaan op het tablet, waar ook alles is gewist. Dit moet toch een systeemfout zijn. Het vervelende is dat ik van de laatste week geen aparte aantekeningen heb gemaakt anders dan dag route en aantal gereden km’s.
Ik had ook veel moeite gedaan bij de foto’s de juiste benaming te zoeken. Inmiddels had ik natuurlijk de folders van Etosha al onder in de tas opgeborgen, na het ongeluk. Het kost nu allemaal extra tijd. Ik was op tijd in Sossusvlei,  maar ben niet meer naar de vlei gegaan. Dat is nog 60 km, en dan nog 5 lopen, of met de 4×4 door diep zand. Ik probeer dat morgen.

Campsite Sesriem Namibië
Campsite Sesriem Namibië
Campsite Sesriem Namibië
Campsite Sesriem Namibië

Roadtrip Etappe 21 van Bergsig naar Swakopmund

Zondag 8 februari 2015.

Mijn indruk van gisteren van de Lodge was goed, maar ik heb toch besloten er niet te ontbijten maar direct de richting van Torra Bay op te gaan. Ik herkende de plaats van het ongeval natuurlijk direct, maar deze keer ging alles met een zelfde snelheid gewoon zo als het hoort te gaan.

image

Bij de toegang tot het park werd mij verteld dat de campsite in Torra Bay sinds 31 januari gesloten was en dat die eigenlijk alleen in december en januari open is. Ik kon wel naar Terrace Bay, maar dan wel overnachten in een bungalow; kosten N $ 850. Nou daar had ik geen oren naar dus ging ik transit door het park, en dat was nog eens gratis ook. Ik ben nog wel even 10 km heen en 10 km terug gereden om te zien wat Torra Bay dan wel was. Nou dat was niets: een stel toiletgelegenheden in een troosteloze vlakte. Na een foto voor het plakboek wilde ik gaan, maar werd staande gehouden door een jonge man die blijkbaar wachtdienst had maar die problemen had met een grote motor die hem van energie moest voorzien. Met de startkabels van de auto was zijn probleem snel opgelost. Tenminste 1 gelukkig mens deze zondagmorgen.  Halverwege het park werd ik nogmaals aangehouden, ditmaal door werklui. De gator,  je weet wel zo,n grote wegschraapmachine die mij in Botswana uit de greppel kreeg, deed het niet, dus of ik een lift kon geven naar de poort van het park zodat er gebeld kon worden voor hulp. Dus nog maar iemand gelukkig gemaakt.
Eigenlijk was de hele weg door het park en langs de kust tot Swakopmund een grote tegenvaller. Ik geloof niet dat ik eerder een zo troosteloze weg heb gereden, waar maar geen einde aan lijkt te komen. Door de warmte lijkt het wel of er overal water is, maar het zijn allemaal luchtspiegelingen.  Ik ben een paar keer een zijpad voor 4×4 opgegaan om bij de zee te kijken op plekken waar de mensen hier gaan vissen. Ik heb zelfs nog even de tenen laten weken in de Atlantische Oceaan,  en dat was zo’n beetje het hoogtepunt van de dag. De foto’s die ik gemaakt had zijn op de andere schijf van het fototoestel terechtgekomen dan ik had ingesteld.  Blijkbaar heeft de schok toch invloed gehad op de instellingen,  maar omdat ik ook de foto’s van de leeuwen niet terug kan vinden, kan het ook al eerder ergens mis zijn gegaan.

Foto-update:

Lion, Etosha, Namibië
Lion, Etosha, Namibië
Black Stork Etosha, Namibië
Black Stork Etosha, Namibië
Giraffen, Etosha, Namibië
Giraffen, Etosha, Namibië
Elephant, Etosha, Namibië
Elephant, Etosha, Namibië

Helaas is de receptie van de camping al gesloten, want er is wel wifi aanwezig maar afgeschermd,  dus ik kan niet meer vragen of ik air-time kan kopen.
Nog wat foto’s van andere bronnen:

image

image

image

image

Hoe verder?

Zaterdag, 7 februari 2015.

Het was inderdaad een waardeloze nacht met praktisch geen slaap. Een paar mensen op deze settelment hadden tot 3 uur vannacht de muziek luid en en de auto zat ook vol met zoemende muggen.
Ik heb contact met Bushlore gehad, wat erg moeizaam gaat. Door de koprol van gisteren vervallen alle verzekeringen, en krijg ik alleen een andere auto als ik er een nieuwe huur. Die komt dan uit Windhoek en is dus ook nog eens One-way naar Johannesburg. De creditcard krijgt het zwaar te verduren. Ik heb eigenlijk geen andere opties, dan deze. Hoe dat met de verzekering verder moet moet ik maar bekijken als ik thuis kom. Mogelijk vergoed die nog wat van de te maken kosten. Met deze afspraak is het grote wachten begonnen.  De auto, met een daktent, komt uit Windhoek,  en dat is hier nog zo’n 600 km vandaan, dus ik verwacht pas later in de middag vervangend vervoer te krijgen.
Ondertussen heb ik de auto wat opgeruimd. In het voorraad-/slaap gedeelte was een fles met olijfolie kapotgeslagen,  en in de koelkast, twee literpakken met yoghurt. Een onbeschrijflijke puinhoop. Ik heb praktisch alles naar een afvalton gebracht en slechts wat blikjes fris en bier gered uit de smurrie.
In het auto deel heb ik de papieren uitgezocht, en alle camera attributen, en de camera’s zelf bij elkaar gezocht. Het lijkt erop dat beide camera’s en de  videocamera nog werken. Ik ben alleen mijn muziek op usb stick kwijt. Mogelijk dat er bij het rechtzetten van de auto of bij de eerste schifting iets is misgegaan. Wel is alles erg smerig, maar ik heb het voorlopig maar zo opgeborgen.

image

Om zes uur precies was de vervangende auto er met drie nieuwe banden, waarvan er twee ook nodig waren voor de achterwielen. Na de nodige foto’s en wat papierwerk waaronder het tekenen van een paar heftige checkes,  kon ik mijn spullen inladen in de nieuwe auto. Naar Torra Bay kon ik niet meer gaan, want de toegang tot het park was al om 17.00 uur gesloten, dus ben ik 45 km teruggereden naar Palmwag waar een Lodge is met campeerplaatsen.  Voordat ik de daktent op had en een korte douche was het ongeveer half negen en praktisch donker. Het restaurant van de Lodge was tot negen uur open, dus daar maar snel een forse hamburger met frietjes en een biertje genomen. Daarna ging ik redelijk gebroken na en eindeloze dag wachten naar bed.

Roadtrip Etappe 20 van Okaukuejo naar Torra Bay (Bergsig).

Vrijdag, 6 februari 2015.

Aantekeningen zie blog.

Wat ik mij herinner.
Ik ben s’ morgens vol goede moed het nieuwe gedeelte van Etosha ingereden. Ik heb nog even door het sprookjesbos gereden, tot nu toe ongeveer het einde. Maar nu heb ik de aanvullende 180 km naar de Gator Gate ook gereden.

image

Dit gedeelte wijkt sterk af van het pan gedeelte; meer struikgewas en bomen, minder grote vlakten, en wat heuvelachtiger, met hier en daar zanderige stukken. Kortom heel leuk om eens gedaan te hebben, zeker nu ik bij een waterhole mijn eerste twee Etosha leeuwen dit jaar gezien heb. De foto’s kan ik niet terug vinden, die voeg ik later wel toe.
Ik had voor vertrek de tank afgevuld voor de volgende twee etappes, omdat ik onderweg weinig verwacht tegen te komen. Dit is niet het drukst bereden deel van Namibië om zo maar te zeggen.

image

image

image

image

image

Ik was zo’n 100 km van bestemming toen het gebeurde.
In een flauwe bocht naar rechts die ik met ongeveer 70 km/h nam begon de auto ineens te slingeren, mijn poging g tot correctie leek het allen maar erger te maken, hij ging in een spin en tenminste anderhalf keer over de kop.
Ik kwamen de andere kant van de weg terecht in de richting waaruit ik gekomen was op de zijkant van de bijrijder (links). Met enige moeite kon ik mij vrijmaken van de gordels, en kon ik de wel ontzette deur aan de bestuurderskant open krijgen en op de auto klimmen.
Ik heb vervolgens besloten de auto te laten waar hij was en terug te gaan lopen naar het laatste dorpje dat ik was gepasseerd op ongeveer 10 km. Alle spullen moest ik achterlaten in de overtuiging dat als ik iemand tegen zou komen die zou stoppen, net als iedereen die achterop zou komen. Dat laatste gebeurde gelukkig nadat ik zo’n 4 km in de hitte had gelopen. Vier Duitse jongeren boden mij direct hulp aan, en hebben mij naar het dorpje gebracht, waar we een politiepost vonden. Met de politie zijn we teruggereden naar het wrak, en hebben met vereende krachten en sleepkabels de auto weer op vier wielen gezet en naar Bergsig gereden en gestald bij de politiepost. Ik heb nog een biertje gedronken met de jongens die daarna toch verder moesten. Ze waren toch al wel twee en en half uur voor mij bezig geweest. Ik heb contact gemaakt met Bushlore en die onderzoeken hoe het verder moet. Ik slaap vannacht in de auto, en probeer morgen zoveel mogelijk te redden, en de schade te bepalen. Ik heb al wel gezien dat een van de nieuwe lensen los is gekomen van de connector en los in de auto lag. Het was een stevige klap, ik heb niets anders dan een beschadigd imago/trots. Dit was mijn eerste auto-ongeluk, hopelijk ook de laatste.

image

image

Rustdag in Okaukuejo

Donderdag, 5 februari 2015.
Geen aantekeningen.

In Okaukuejo sta ik bijna altijd op de meest afgelegen campsite: nr 37, want daar komen altijd wel jakhalsen uit de bush, en de plek wordt gemarkeerd door een grote vogelflat. De bomen op de camping plek zelf hadden nu ook nieuwe bewoners gekregen. Ook hier allemaal nesten van Weaver birds. Ik denk dat uiteindelijk de losse nesten worden ingepakt in een nieuwe flat. In eerste instantie dacht ik dat de nesten werden bewoond door de overal aanwezige vinkensoort, maar een foto van de echte bewoner geeft toch weer het veel kleinere vogeltje weer: de wever.
Verder dan maar wat plaatjes.

image

image

image

image

image

image

image

image

Roadtrip Etappe 19 van Halali naar Okaukuejo

Woensdag 4 februari 2015.

Aantekeningen: zie blog. Dus hieronder alleen nog wat foto’s. Zeg maar een gewone dag waarin ik in de morgen van Halali naar Okaukuejo ben gereden. De reden dat ik twee dagen voor Okaukuejo heb gekozen is dat ik ontdekt heb dat de tot nu toe voor gewone toeristen gesloten westelijke uitgang: de Gator Gate nu ook open is voor toeristen en niet uitsluitend voor touroperators. Dat maakt het mogelijk om 200 km in westelijke richting te rijden, en dat was ik nou net van plan: richting Skeleton Coast.

image

De avonddrive was ronduit teleurstellend.

image image image image image image image image

Roadtrip Etappe 18 van Manutoni naar Halali

Dinsdag 3 februari 2015.

Mijn aantekeningen zeggen hier: zie blog.
Dat betekent dat ik geen details meer kan vermelden over tijdstippen en de inhoud van het ontbijt of avondeten. Wat ik nog wel weet is dat Etosha dit jaar wat tegen viel als het de diversiteit betreft aan fauna.

image

Natuurlijk zie je genoeg om terug te kijken op prachtige dagen, die vooral heel heel heel heet waren, en je blij was met wat rijwind.
Om toch een beeld te geven van de sightings hieronder een paar beelden.

image

image

image

image

image

image

Roadtrip Etappe 16 en 17 van Maun Okavanga River Lodge naar Namutoni in Etosha Namibië

Maandag,  2 februari 2015.

Vanmorgen op tijd vertrokken uit Maun voor een uiteindelijk wel erg lange etappe van 859 km.
Dat kwam zo.
Omdat ik de weg rondom Maun inmiddels aardig herkende, was de weg naar het noordwesten snel gevonden, en kon ik stevig doorrijden. Onderweg nog een zwangere vrouw met nog een baby een lift gegeven naar het dichtstbijzijnde controle centrum. Vanuit een hutje langs de weg toch al gauw zo’n 60 km.

image

image

De weg naar de grens waar ik in 2011 zo hopeloos kwam vast te zitten is op grote stukken sterk verbeterd, maar heeft nog steeds een paar slechte stukken. Ik moest vanwege wat plassen toch nog drie keer een by-pass door het struikgewas maken om die obstakels te vermijden. Maar ik ben toch positief verrast over de conditie in het algemeen.  Dat het nu droog is scheelt enorm. Je kunt zien hoe diep de sporen en gaten zijn. In het dorpje aan het einde van de 120 km en zo’n 30 km van de grenspost heb ik nog een paar mensen met voor een half jaar bagage een lift gegeven naar Tsumkwe, daar moest ik toch ook heen. Bij de grens is het gelukkig ook allemaal lekker snel gegaan, en het stuk weg naar Tsumkwe van 50 km is weliswaar smal maar prima te rijden. Ik was dan ook om 12.30 uur in Tsumkwe,  waar een paar blije mensen onder veel dankjewelletjes uitstapten.
Ik vond dat te vroeg om naar de Lodge te gaan 2 km verderop om te stoppen, dus had ik gedacht de weg af te rijden naar Grootfontein (305km), en daar wat te zoeken, zodat de winst van gisteren behouden bleef. Deze graffelweg is geweldig verbeterd, en je kunt er nu gemakkelijk 120 km/h rijden. Ik werd met die snelheid zelfs nog een keer ingehaald. Onderweg moest ik nog wel een pakje Spar worstjes inleveren bij een veterinaire controlepost.  Weg P 14,60, en ik was wel een beetje pissig omdat het bij de voorafgaande controles geen probleem was gebleken. Ik was dus weer sneller dan gedacht.
Van Grootfontein is het nog zo’n 170 km naar Namutoni,  en die heb ik er dus toch nog maar aangeplakt in de verwachting voor sluitingstijd binnen te kunnen zijn. Wel eerst even geld gepind, en de tank weer vol laten gooien. Daarmee was ik gelijk al het gepinde geld weer kwijt omdat de pomphouder geen kaarten accepteerde. Ik kon dus gelijk terug naar de geldautomaat voor de noodzakelijke cash voorraad.
Uiteindelijk was ik om 17.44 uur ingecheckt voor de campsite.  Ik heb nu vier nachten in Etosha in plaats van drie. Kan ik weer een beetje bijkomen van twee lange rijdagen.
Met al dat ge-race geen tijd gemaakt voor foto’s onderweg. Dus maar weer eentje van een campsite,  deze keer Namutoni.

image

Sesriem – Seeheim

Woensdag 14 maart 2007

Vandaag op tijd, maar niet erg vroeg, opgestaan om toch maar met de auto een stuk te rijden naar de Sossusvlei zonder de bedoeling die ook echt te bezoeken. De dag van gisteren zat nog in onze benen. De geasfalteerde weg was een zegening en het landschap werkelijk adembenemend. Jammer dat de fotokamera het nog steeds niet doet, dus moeten we het van een stukje film hebben. Terug op de camping benzine getanked en de route doorgenomen.

Helaas, onderweg kwamen we er niet uit met het gevolg dat we toch de buitengewoon spectaculaire route qua scenery/landschap langs en door het Naukluft NP hebben gemaakt om aan het einde van de dag zo’n 45 km voor Keetmanshoop een campeer plekje te vinden bij een “Hotel”. Een bijzonder gevalletje bij een oud spoorwegstationnetje in the middle of nowhere. We hebben ons hier getracteerd op een etentje en morgen gaan we Namibië verlaten om de laatste loodjes af te leggen naar Johannesburg. Overigens was ook vandaag de temperatuur weer boven de 40 graden op het 540 km lange traject.

Walvis Bay – Sesriem

Dinsdag 13 maart 2007

Via de noordkant van het Naukluft National Park ging het richting één van de grootste attracties van Namibië: Sossusvlei.

Na een redelijk begin werd de route een marteling voor armen en benen. Het was niet een gewoon wasbord: het was heel erg slecht. Beide grote keukenkastjes begaven het. De sloten kwamen gewoon uit deur. We hebben ze twee keer opnieuw vast moeten tapen om nog ergens te kunnen komen.

Toen we in Sesriem aankwamen was ons alle lust vergaan om nog te proberen voor morgen een ballonvlucht te organiseren. We waren gewoon bekaf. Onderweg zijn we ook de nummerplaat van de auto verloren. Zoeken over het traject van zo’n 300 km is natuurlijk geen optie. We maken wel een kartonnetje.

Het was vandaag héél, héél erg warm. Rijdend 42 graden en als je stil stond liep het kwik op naar de 47 graden!.