De daling is begonnen. Het was weer behelpen met slapen op deze vlucht maar ik had wel twee stoelen ter beschikking.
De aankomstin Auckland leverde gelijk een heleboel stress op. Niet met de douane, want dat ging simpel, maar het eerste geld pinnen. Ik heb zes Atm’s meerdere keren geprobeerd met beide passen voordat ik ervan overtuigd was dat de ING mij weer eens een kunstje geflikt had zoals ik al eens had meegemaakt met de creditkaart in Afrika. Natuurlijk had ik het telefoonnummer nog niet in mijn nieuwe telefoon staan dus dan maar op internet zoeken dacht ik. Op de luchthaven is wifi maar het wilde op de telefoon niet lukken. Ik deed vast iets niet goed, maar het gevoel ging langzaam richting paniekerig. Dus snel wat euro’s gewisseld en met het kleingeld een internet aansluiting gehuurd, nummer opgezocht en snel gebeld. En ja hoor de kaarten waren alleen nog maar in Europa geldig gemaakt uit veiligheidsoptiek (van ING). Gelukkig kon dat direct omgezet worden en kon ik genoeg geld ophalen voor de taxi naar het depot. Dat was toch nog zo’n 25 km van het vliegveld en sloeg dus gelijk weer een flink gat in de pecunia. Afijn, ik was voor $80 op bestemming en de wagen stond al klaar. De auto was zoals ik had verwacht, maar de inventaris zeker niet. Wat een zooitje en wat slecht georganiseerd. Dat wordt de komende weken mij meer behelpen dan gedacht. We zullen het wel weer overleven. Vanaf het depot is het maar een paar straten tot de Sky-tower. Er onder is een parkeerplaats waar het busje net in past qua hoogte. De antenne raakte wel de balken in het plafond aan. Ik heb de drie dekken bezocht (ondanks mijn hoogtevrees) en wat foto’s en een stukje video gemaakt.
Ik sta nu in de schaduw van de pohutukawa (zeg maar een olijfachtige boom) op een mooie camping.
Ik heb het bed opgemaakt, een paar boterhammen gemaakt (onderweg in een buurtwinkeltje gehaald) en ga er vroeg in. Om ongeveer 20.00 uur valt de duisternis in, en er is hier geen electra.
