Zuid eiland – Anne Reizen

2013-11-15

Wings over New Zealand

Vrijdag 15 november 2013

De terugreis is begonnen. De tassen gepakt, de auto ingeleverd, ingechecked, en door de beveiliging.
Het is nog een hele inspanning om alle restjes weg te werken en de tijd door te komen. Ik ben onderweg nog twee keer even op en neer naar de kust gereden, en een plekje om te lunchen gezocht.

Toch was ik om even over een bij het depot. Omdat ik 50 dollar moest betalen omdat er minder benzine in de tank zat dan bij vertrek ben ik snel nog even voor 20 dollar gaan tanken. Daarna met een taxi naar de luchthaven waar ik zo’n 8 uur moet verdoen met wachten. Ik heb maar een boek gekocht.
Na enig zoeken nog een free Wifi punt gevonden voor deze laatste (?) bijdrage aan het NZ blog.

2013-11-142019-08-30

Wings over Whales

Donderdag 14 november 2013 middag

Ik heb er tijdens de lunch op de camping nog eens over nagedacht.
Heerlijk uit de wind en in de zon. Waarom ook niet?
Ik doe het gewoon!
Ik ben in de camper gestapt en ben naar het vliegveld ( om de hoek) gegaan.
De vlucht van 14.45 uur had nog 1 plekje vrij. Maar mijn 95kg waren teveel.
Ik ben gebooked voor de vlucht van 15.30 uur.

Helaas leverde het niet op wat was gehoopt. De potvissen zijn er niet. Die blijven langduriger boven. Er is wel een humpback whale ( bijna even groot), maar die zijn maar even boven en dan weer langdurig onder. De zoektocht op de opgegeven locatie leverde zoals gezegd helaas niets op
Alleen zag ik de albatrossen nu van boven af. Toch vond ik het een prachtige dag.

Ik hoop dat het voor Maico net zo’n mooie dag wordt als het hier is geweesd. In ieder geval langs deze weg vast GEFELICITEERD!!!!!

2013-11-14

Albatrossen

Donderdag 14 november 2014

Vandaag is Maico jarig. Van Harte!

Het was vanmorgen prachtig weer voor de boottocht. Zonnig en weinig wind.

We hadden geluk dat een vissersvaartuig binnen liep die al een groepje vogels in het kielzog had.
Met wat aas of lokvoer achter de boot wordt het onweerstaanbaar voor de vogels.

Na twee sessies kwam er een einde aan de trip.
Via een rotsformatie waar zeehonden lagen gingen we langs de kust terug.

Voor de middag moet ik nog een invulling vinden, maar deze laatste echte vakantie dag is al geslaagd.

2013-11-13

No Whale’s – Dolphins

Woensdag 13 november,

Ik heb de ochtend wat verboemeld omdat de afvaart pas om 1300 uur was. Na weer wat krediet te hebben gekocht heb ik een poging gedaan om de niet goed gepubliceerde blogs te herstellen. Dat viel nog niet mee, maar lijkt vanaf hier wel gelukt.
Verder vanochtend nog even langs de lokale zeehonden kolonie gegaan van Kaikoura.

Onderweg kwam ik ook moeder de gans nog tegen.

Om ook morgen iets om handen te hebben heb ik een boot trip gebooked voor de albatrossen.
Toen ik mij meldde voor het inschepen bleek dat alle afvaarten waren gecanceld. De walvissen zijn buiten het bereik van de schepen. Dat was stevig balen, maar verder niets aan te doen.

Omdat ik vanmorgen moest kiezen tussen een tochtje naar de albatrossen en de dolfijnen ben ik als een gek teruggegaan naar Encounters, de operator. En ja ik kon om 1300 uur als laatste mee met een combitrip. De combi hield in dat een deel ging zwemmen met de dolfijnen en een deel alleen kijken. Dat laatste was voor mij. Het werd een prachtige ontmoeting met heel veel Dusky Dolfins een kleine ondersoort.
Ik ben eigenlijk vergeten met de telefoon wat goede foto’s te nemen. Ik denk dat de video en foto’s wel wat leuke beelden opleveren al weet je het nooit met zo’ n kleine slingerende boot op een stevige deining.

Dusky Dolphin Encouter bij Kaikoura — Dusky Dolphin Encouter bij
Kaikoura

2013-11-12

Kaikoura

Dinsdag 12 november 2013,

Vandaag weer een winderige dag maar wel een met meerdere zonnige momenten. De weg van St Arnaud naar Blenheim volgt de Wairau River en loopt een beetje parallel aan het spoorweg tracé. Er is een heel brede rivierbedding maar relatief weinig water op dit moment.

In de brede laagvlakte staan miljoenen druivenstruiken te wachten op de echte zomer. De traditionele schapenhouderij lijkt hier bijna helemaal verdwenen. Datzelfde geldt voor het eerste deel van het traject tussen Blenheim en Kaikoura. De enige andere activiteit daar is de zoutwinning met de natuurlijke krachtbron: de zon.

Wat verder volgt de weg de spoorlijn dichter op de kust. Dan wordt het ook wat aantrekkelijker voor tussenstopjes.
Daar ook zijn op meerdere plekken zeehonden kolonies te vinden. De een wat beter bereikbaar dan de andere.

20131112_114946 — Zoutwinning tussen Blenheim en Seddon

20131112_125309 — Seals in de buurt van Wharanui

20131112_130350 — zeehonden in de buurt van Wharanui

Nieuwsgierig Zeehonden naar eend met kuikens

Ik ben eerst door Kaikoura heen gereden om de camping op te zoeken waar ik nu sta. In de beschutting van wat struiken: uit de niet aflatende wind. Straks ga ik nog even terug naar Kaikoura om bij de I iets leuks voor morgen te regelen. De camping heeft die faciliteiten helaas niet. Wel weer wat krediet gekocht voor het blog. Het blijft maar steeds weer opnieuw proberen met al de communicatie problemen die ik steeds ondervind. Misschien lukt het wel in Kaikoura.

Inmiddels ben ik geslaagd. Ik ga morgen op Walvisvaart.
(Wel even voor alle zekerheid langs de apotheek gegaan)

2013-11-11

Lake Rotoiti – Kerr Bay

Maandag 11 november 2013,

Ik was vanmorgen al vroeg wakker. Om de slaapvlooien definitief te verdrijven heb ik mijzelf gedwongen even languit in de bergbeek te gaan liggen. Koud! Brr!
De weg naar de bestemming van deze dag is voor een deel een herhaling van 29 oktober in omgekeerde richting: langs de Buller rivier door de gorge. Het was weer een mooie rit.

Het is vandaag de eerste dag dat de wind zich rustig houdt.

In stroomdal van Buller Rivier bij St Arnaud

In Murchison had ik even gestopt voor koffie met een scone. Daar had ik een wifi signaal van een backpackers lodge iets verderop in de straat. Ik kon inloggen met een aangekocht account en zowaar werden de drie blogs van de afgelopen dagen die in concept klaar stonden keurig ge-upload. Ik was al voor 12.00 uur bij Lake Rotoiti bij de Kerr Bay campsite.

Lake Rotoiti is de bron voor de Buller river. Hier is de aansluiting

Na mij ingeschreven te hebben bij het informatie centrum en een lunch pause ben ik een paar uur gaan wandelen over een bergpad en langs de oever..

Maori figuur bij Nelson Lakes visitor center bij St Arnoud

Tijdens de wandeling heb ik de stunt van vanochtend nog maar eens gedaan door languit in het meer te gaan liggen.
Dat leek nog kouder dan de beek vanmorgen. Het is inmiddels weer helemaal dichtgetrokken en ik moet echt weer iets extra aantrekken.

Morgen naar de oostkust.

2013-11-09

Slab Hut Creek (bij Reefton)

Zondag 10 november 2013,
Niet precies de lokatie die in de planning zat, maar wel de lokatie waar ik vandaag overnacht.
Ik sta aan een beekje dat gebruikt werd voor gold-panning. In dit gouddelvers gebied zijn nog veel attributen die herinneren aan het verleden te zien. Het is hier (nog) heerlijk rustig. Ik wordt alleen geplaagd door hordes vliegen met vervelende bedoelingen.

De rit over Arthur’s Pass ging voorspoedig en het verwachtte slechte weer heb ik niet gehad. Wel een koude en heel harde wind waardoor ik bijna van de weg raakte bij de Rakaia Gorge ondanks dat ik de snelheid al had aangepast tot 60km/h.
Onderweg is eigenlijk niets dat enige tijd vraagt dus zijn de stops beperkt tot benzine en voor mijn eigen brandstof: koffie met muffin.

Soms ook voor iets onverwachts.

Ik was al voor 12.00 uur bij Arthur’s Pass Village. Na de koffie (met saucijzen broodje) kon de afdaling weer beginnen.

De afdaling van de pas aan de westzijde met percentages van 16 % wordt afgeraden voor trekkende voertuigen. Onderweg is een waterval over de weg geleid.

Mijn in eerste instantie gedachte overnachtings locatie: Lake Brunner. Het zag er niet erg uitnodigend uit.

Vandaar dat ik er nog zo’n 100 kilometers aan heb toegevoegd tot deze lokatie in de buurt van Reefton: Slab Hut Creek. Ik lig nog steeds een dag voor op het oorspronkelijke schema.

DOC camping bij Slab Hut Creek bij Reefton

2013-11-08

Peel Forest

Zaterdag 9 november.
Toen ik vanmorgen onderweg naar de waterkraan was zag ik iets grappigs gebeuren. Een eendenpaar met 4 prachtige zwart-witte kuikens stak het terrein over. Daar zat ook een haas volkomen onschuldig te zijn. Toch nam de woerd het zekere voor het onzekere en zette de aanval onverschrokken in op de zeker even grote haas. De haas moest lange benen maken om uit het bereik van de snavel te blijven.

Ik heb vanmorgen eerst in Aoraki het bezoekerscentrum bekeken dat voornamelijk gewijd is aan het beklimmen van Mt Cook en de vele andere gletsjers hier. Daarna heb ik een stevige bergwandeling gemaakt naar een punt dat goed zicht biedt op de voet van de langste gletsjer van NZ; de Tasman gletsjer van 12 km lang en geschat op 600m dik op sommige plaatsen. Aan de voet is een meer waarin de afgebroken delen langzaam uiteen vallen voordat ze in het grote afgedamde Lake Pukaki te recht via een breed rivierbed.

Gletsjer bij Mt Cook richting Lake Pukaki

Via een zijpad is het niet ver meer naar de Blue Lakes. Die vielen wat kleur betreft wat tegen; eerder groenig dan het turkooi blauw van het gletsjermeer zelf, maar de wandeling voert over een bergpaadje met mooie begroeiing.

Het was inmiddels 12 uur geweest, en ik had een weinig goeds voorspellend weerbericht gelezen voor de komende dagen voor de alpenpassen. Ik heb daarom mij voorgenomen morgen niet op de hoge Arthurs Pass te overnachten maar door te rijden naar de westkust waar het altijd waait en regent. Om de etappe beheersbaar te maken heb ik vandaag gekozen voor een DOC camping (deze is met warme douche!) in het Peel Forest bij Geraldine. Een kleine 250km verder op de route dan in eerste instantie bedoeld.

DOC campground Peel Forest bij Geraldine

Hier heb ik toch nog tijdens een droog uurtje een 2 uurs wandeling gemaakt over een bergrug naar een kleine verborgen waterval: Aclands Falls

Aclands Falls in Peel Forest bij Geraldine

En met een maaltijd uit de achterklep komt ook een eind aan deze reisdag.

2013-11-07

Moeraki & Mount Cook

Vrijdag 8 november 2013
Ik heb inderdaad besloten Dunedin verder te laten voor wat het is en te kijken of Mount Cook reëel was als ik toch onderweg nog ergens wat langer zou stoppen.
De eerste halfuur stop was natuurlijk het stationsgebouw van Dunedin zelf.. Het haalt het niet bij de schoonheid van Amsterdam Centraal maar is wel het leukste gebouw dat ik tot nu toe heb gezien.

Ik heb Dunedin langs de noordoever van Otago haven verlaten en via de A1 naar de Moeraki Boulders gegaan, een must see voor alle Kiwi’s.

Moeraki Boulders: ontstaan door erosie van de mudstone kust.

Ik heb vervolgens tegen beter in bij Oamaru een stopje gemaakt voor de kolonie kleine blauwe pinguïns: niet gezien dus.
Wel was er ter plaatse een groepje steenhouders bezig met zaag, beitel en raspen, en konden kinderen het ook uit proberen.

Vanaf Oamaru rijdt je via A83 en A8/A80 door een uitgestrekte laagvlakte richting de Alpen.
Je komt daarbij een paar prachtige meren tegen. De Waitaki Rivier is op een paar plaatsen voorzien van stuwdammen die er voor zorgen dat het water uit Lake Waitaki energie opwekt in het verval naar de kust.

De laatste 60 km is one way en gaat langs Lake Pukaki dat een werkelijk heel bijzondere kleur heeft.

Ik sta vanavond op een DOC camping (je weet wel: zonder douche etc) onder aan de berg op twee km vanaf Aoraki.
Daar ga ik morgen even kijken of ik kan douchen.

Wel een verdrietpuntje vandaag: ik ben tot mijn grote verdriet de pasfoto’s van Ali en de kleinkinderen onderweg ergens verloren.

DOC campground onder Hooker Hill bij Aoraki

2013-11-07

Albatrossen

Donderdag 7 november 2013

Vandaag een bijna zomerse dag in de Catlins. Een prachtige en ontspannen reisdag.
Ik ben de ochtend gestart met een bezoek aan Surat Bay, net om de hoek bij de camping. Hier zijn zeeleeuwen, maar ondanks een stevige strand wandeling bleef het bij 1 exemplaar dat langs de kustlijn patrouilleerde.

Dus mijn geluk opnieuw beproefd bij Cannibal Bay, maar daar bleef de stand op 0 staan. Jammer van de 20 km heen en ook weer terug. Wel wat foto’s als herinnering van de mooie rotsformaties.

Dus op naar Nugget Point dat in elke reisgids wordt genoemd als enige locatie waar zeeleeuwen en zeehonden en pinguïns broeden.
Het pad naar de vuurtoren op ongeveer 1 km viel nog niet mee met volle bepakking. Voor de pinguïns geldt steeds dat die overdag op zee zijn, maar de zeeleeuwen en zeehonden heb ik wel gezien maar op te grote afstand vrees ik voor een mooie foto. De klif waarop de vuurtoren staat schat ik op meer dan 100m hoog.

Via Kaka Point de scenic route langs de kust gevolgd tot in Dunedin. De weg is een feestje om te rijden.

Bij Lake Waihola even gelunched.

Ook vanaf daar weer de scenic route gevolgd.

Daarna dwars door het drukke Dunedin naar het schiereiland Otago waar ik de kustweg heb gevolgd tot het noordelijkste punt waar de vuurtoren, de fortificaties maar ook de vogels zitten en natuurlijk ook zeeleeuwen en zeehonden.
Ik heb de volle tour gedaan en daarna nog veel foto’s gemaakt. Enkele zijn zeker de moeite waard om te bewaren.

Aalscholver op Otago peninsula — Black-and-white shag (aalscholver) op Otago peninsula

Voor dit blog ook één van de kaap.

Ik denk er over de rustdag van morgen niet te doen maar verder te gaan. Het belangrijkste heb ik gezien en de stad trekt niet erg.