Nieuw Zeeland – Pagina 2

2013-11-07

Moeraki & Mount Cook

Vrijdag 8 november 2013
Ik heb inderdaad besloten Dunedin verder te laten voor wat het is en te kijken of Mount Cook reëel was als ik toch onderweg nog ergens wat langer zou stoppen.
De eerste halfuur stop was natuurlijk het stationsgebouw van Dunedin zelf.. Het haalt het niet bij de schoonheid van Amsterdam Centraal maar is wel het leukste gebouw dat ik tot nu toe heb gezien.

Ik heb Dunedin langs de noordoever van Otago haven verlaten en via de A1 naar de Moeraki Boulders gegaan, een must see voor alle Kiwi’s.

Moeraki Boulders: ontstaan door erosie van de mudstone kust.

Ik heb vervolgens tegen beter in bij Oamaru een stopje gemaakt voor de kolonie kleine blauwe pinguïns: niet gezien dus.
Wel was er ter plaatse een groepje steenhouders bezig met zaag, beitel en raspen, en konden kinderen het ook uit proberen.

Vanaf Oamaru rijdt je via A83 en A8/A80 door een uitgestrekte laagvlakte richting de Alpen.
Je komt daarbij een paar prachtige meren tegen. De Waitaki Rivier is op een paar plaatsen voorzien van stuwdammen die er voor zorgen dat het water uit Lake Waitaki energie opwekt in het verval naar de kust.

De laatste 60 km is one way en gaat langs Lake Pukaki dat een werkelijk heel bijzondere kleur heeft.

Ik sta vanavond op een DOC camping (je weet wel: zonder douche etc) onder aan de berg op twee km vanaf Aoraki.
Daar ga ik morgen even kijken of ik kan douchen.

Wel een verdrietpuntje vandaag: ik ben tot mijn grote verdriet de pasfoto’s van Ali en de kleinkinderen onderweg ergens verloren.

DOC campground onder Hooker Hill bij Aoraki

2013-11-07

Albatrossen

Donderdag 7 november 2013

Vandaag een bijna zomerse dag in de Catlins. Een prachtige en ontspannen reisdag.
Ik ben de ochtend gestart met een bezoek aan Surat Bay, net om de hoek bij de camping. Hier zijn zeeleeuwen, maar ondanks een stevige strand wandeling bleef het bij 1 exemplaar dat langs de kustlijn patrouilleerde.

Dus mijn geluk opnieuw beproefd bij Cannibal Bay, maar daar bleef de stand op 0 staan. Jammer van de 20 km heen en ook weer terug. Wel wat foto’s als herinnering van de mooie rotsformaties.

Dus op naar Nugget Point dat in elke reisgids wordt genoemd als enige locatie waar zeeleeuwen en zeehonden en pinguïns broeden.
Het pad naar de vuurtoren op ongeveer 1 km viel nog niet mee met volle bepakking. Voor de pinguïns geldt steeds dat die overdag op zee zijn, maar de zeeleeuwen en zeehonden heb ik wel gezien maar op te grote afstand vrees ik voor een mooie foto. De klif waarop de vuurtoren staat schat ik op meer dan 100m hoog.

Via Kaka Point de scenic route langs de kust gevolgd tot in Dunedin. De weg is een feestje om te rijden.

Bij Lake Waihola even gelunched.

Ook vanaf daar weer de scenic route gevolgd.

Daarna dwars door het drukke Dunedin naar het schiereiland Otago waar ik de kustweg heb gevolgd tot het noordelijkste punt waar de vuurtoren, de fortificaties maar ook de vogels zitten en natuurlijk ook zeeleeuwen en zeehonden.
Ik heb de volle tour gedaan en daarna nog veel foto’s gemaakt. Enkele zijn zeker de moeite waard om te bewaren.

Aalscholver op Otago peninsula — Black-and-white shag (aalscholver) op Otago peninsula

Voor dit blog ook één van de kaap.

Ik denk er over de rustdag van morgen niet te doen maar verder te gaan. Het belangrijkste heb ik gezien en de stad trekt niet erg.

2013-11-06

Catlins Coast

Woensdag 6 november 2013

Het voor deze dag voorspelde weer is ook gekomen: een dag dat ik de ruitenwissers niet heb hoeven gebruiken.
Vanmorgen vroeg uit Manapouri vertrokken richting Invercargill.

IMG_8544-01web — Tussen Manapouri en Clifden ter hoogte van Redcliff Wetland Reserve

Het eerste deel van de route is nog onder de invloedsfeer van de bergen van Fjordland maar het wordt al snel een beetje Nederland met grote graslanden met schapen en koeien. Net iets minder vlak natuurlijk maar duidelijk een groot landbouw en veeteeld gebied. Het aantal toeristische attracties is minimaal zodat ik ook lekker heb doorgereden.
In Invercargill even boodschappen gedaan en de scenic route langs de kust opgezocht. In Fortrose even gestopt bij de grote I in een kleine koffieshop voor de lokale attracties.
Vandaar eerst naar Waipapa Point waar een kleine kolonie zeeleeuwen is, en nog één van de twee houten vuurtorens in NZ.

Ik dacht daar aardige foto’s gemaakt te hebben en wat film. Maar de instellingen van de camaera bleken achteraf niet optimaal. De wat fletse foto’s van het mobieltje zijn scherper.

IMG_8583-01web — Waipapa lighthouse zeeleeuwen kolonie

Het zijn imposante beesten en je mag er niet te dicht bijkomen want ze zijn nogal territoriaal.
Vandaar verder naar het zuidelijkste puntje van het Zuider eiland: Slope Point voor de onvermijdelijke foto als bewijs.

Op deze plek zie je in het landschap ook duidelijk wat de meest voorkomende windrichting is in NZ: westelijk dus. Aan de westkust wordt de regen ook niet gemeten in milimeters maar in meters. De ongeveer 200 dagen per jaar met regen zorgen voor tussen de 7 en 9 meter per jaar per m2. Het puntje van het dak thuis is lager.

20 km verderop ligt Curio Bay waar de kustrotsen een versteend bos blijken te zijn. Je herkent de houtstructuur op veel plekken nog heel duidelijk. De daar ook broedende geeloog pinguins heb ik niet gezien. Die komen pas tegen het vallen van de avond uit zee.

Curio Bay - Fossil Forest — Curio Bay – Fossil Forest

De rechte lijnen zijn liggende boomstammen.
Het was miin plan ook nog een bezoek te brengen aan Cathedral Caves die alleen bij eb bereikbaar zijn maar bij aankomst was de toegangsweg al afgesloten. Morgen tussen 10 en 13 de eerstvolgende gelegenheid, maar daar rij ik toch maar niet een uur voor terug.

Het eindpunt voor vandaag was Purakaunui Bay, vlakbij de gelijknamige waterval die weliswaar niet hoog is maar wel mooi van vorm.

Omdat ik de weg naar de baai niet direct kon vinden ben ik doorgereden naar Qwaka voor benzine en wat tape om de oplader voor de videocamera te kunnen repareren. Bij de kust heb je de keus uit twee locaties. Ik ben door gereden naar Pounawea zo’n 20 km verder zodat ik misschien morgen nog op tijd bij Nugget Point kan zijn voor de pinguins daar.

2013-11-05

Doubtful Sound

Dinsdag 5 november 2013

Ik was wakker voordat de wekker afging en heb mij snel gedouched en alles voor de cruise bij elkaar gezocht. De aanlegsteiger ligt op loopafstand van de camping.

De ochtend afvaart bleek een schot in de roos. Alhoewel niet warm het was wel droog en helder. Het licht over Lake Manapouri was ook mooi. De dagtrip bestaat uit drie elementen. Eerst ruim een uur over dit meer, dan een busrit over Wilmot pass van ongeveer een uur en daarna drie uur over Doubtful Sound. Op de terugweg na de busrit is er een bezoek aan de ondergrondse krachtcentrale voordat de boot je in een uur terug brengt naar Pearl Harbour.
Alle elementen hebben hun eigen hoogtepunten. Zoals gezegd de dag startte met mooi weer.

Manapouri Underground Power station bij Wilmot Pass

De busrit over Wilmot pass is op zich niet spectaculair al zijn er een aantal mooie doorkijkjes op lokale watervallen en bergbeekjes. Deze pas kan je alleen via het water bereiken en is speciaal aangelegd om materiaal over de Sound aan te kunnen voeren voor de vandaar uit gegraven tunnels voor de krachtcentrale. De daar aanwezige 10 bussen blijven er dan ook voor hun hele levensduur op en neer rijden vanaf de West Arm van Lake Manapouri naar Deep Cove in Doubtful Sound. Er is nauwelijks ruimte voor iets anders dan de bus op deze smalle bergpas. Op het hoogste punt (650m) heb je een mooi zicht op de Sound.

De tocht over Doubtful Sound doet niets onder voor die over Milford Sound qua schoonheid. De aansluiting aan de Tasman Zee vond ik zelfs veel spectuculairder. Ook nu geen goede foto kunnen maken van de wel aanwezige pinquins maar wel van dolfijnen die zelfs nog een korte show opvoerden.

Inmiddels was het rond het middag uur weer gaan regenen maar gelukkig hadden we toen het meeste al gezien.
Het bezoek aan de krachtcentrale via een 2,5 km lange kronkelige tunnel was buitengewoon interessant.

Het complex ligt 200 meter onder de grond. Het water uit Lake Manapouri en Lake Te Anau gaat via 7 schagten naar de turbines en vloeit daarna uit in de Sound. Na dit bezoek restte nog de terugtocht over het prachtige meer.

Via het voetpad weer terug naar de camping om dit stukje te maken.

Morgen naar de zuidkust.

2013-11-05

Milfort Sound cruise

Maandag 4 november 2013
Het was de hele dag al zwaar bewolkt en fris maar voordat we afvoeren kwam daar nog regen bij en dat is niet meer opgehouden tot nu als ik op de camping sta van Manapouri ongeveer 20 km vanaf Te Anau en de startlocatie van een dagtocht naar en over Doubtfull Sound die ik nog voor morgen kon regelen. De verwachting is weer regen maar wie weet.
Ondanks de regen en laag hangende bewolking vond ik het een prachtige cruise. Of de foto’s nog enige kleur hebben zien we thuis wel. Bijgaande schotjes van de telefoon geven een onvolledig beeld vrees ik maar beter iets dan niets.

Update foto’s

Ik ben ondanks dat we even over 1800 uur terug waren van de cruise toch niet in Milford Sound gebleven maar heb de weg terug genomen naar Te Anau met de mogelijkheid onderweg nog een DOC camping te pakken, maar ik was in twee uur over met licht genoeg voor de 20 extra km’s.
Dat blijkt een goede gok omdat er morgen alleen op de eerste boot van 8 uur nog plaats was.
Ik heb de wekker gezet.
Er is hier geen internet dus dit bericht komt met vertraging tot jullie.

2013-11-04

Auto pech

Maandag 4 nov
De dag loopt anders dan gedacht. Toen ik mij vanmorgen ging douchen bij de lodge viel de schuifdeur achter mij dicht voordat ik de sleutels had kunnen pakken. Daar stond ik dan op slippers met een handdoek en een toilettas. Zonder portemonnee en telefoon. Het personeel van de lodge was erg behulpzaam. De verwachting was dat de onderhoudsman die om 10 uur zou komen mogelijk de oplossing had. Mijn cruise van 10 uur werd kosteloos verzet naar 1 uur. Maar helaas dat bleek niet te werken. Via de verhuurder werd pechhulp geregeld mits ik de kosten zou vergoeden. Eerst werd cash gevraagd na wat telefoontjes was aanleveren van de creditcard gegevens na opening akkoord. Kortom de monteur zou er om ongeveer 12.30 uur zijn ( 2 uur rijden naar Te Anau), maar was er pas om 1400 uur. Twee minuten later kon hij weer terug, en kon ik eindelijk warme kleren aan, en de koffie in de Lodge betalen. Ze hebben voor mij geregeld dat ik om 15.45 nog met de laatste boot mee kan maar dan niet meer naar het discovery centrum. Ik moet nu opschieten om de boot niet alsnog te missen.
Wordt vervolgd.

2013-11-03

Milford Sound road

Zondag 3 november 2013
Vandaag inderdaad de voorspelde spectaculaire route gereden naar het punt Milford Sound, want er is eigenlijk geen dorpje.
Ik heb een plaatsje voor vannacht bij de lokale lodge, maar de kwaliteit is echt ongelooflijk slecht voor de ook nog eens hoge prijs. Schaarste moet je duur betalen geld ook hier. Onderweg heb ik een paar plekken bezocht waar je mag overnachten die in beheer zijn bij DOC, daar sta je 100 keer beter maar heb je geen (warme) douche.

parkeerplaats bij Milford Sound Lodge doet dienst als Campeerplaats

Ik ben vanmorgen vroeg vertrokken van Lake Moke voor de ongeveer 350 km die ik moet maken naar Milford Sound, en was al om 8 uur door Queenstown heen en via de SH6 op weg naar Kingston en verder naar Te Anau. Er is geen route binnendoor.

De mooie weg gaat langs het grote Lake Wakatipu, en is landschappelijk gezien bijzonder mooi, en bovendien erg makkelijk te rijden. Onderweg nog even een fotostop en een tankbeurt in Te Anau. Vanaf Te Anau is er meer aanleiding om te stoppen voor de bezienswaardigheden.

Onderweg dacht ik opnieuw aan iets dat mij van NZ bij zal blijven, maar helaas ook in negatieve zin en dat is het ongelooflijk grote aantal aangereden dieren langs de weg. Ik heb het nergens zo erg meegemaakt. Ook vandaag weer tientallen egels maar ook grote aantallen possums, wilde katten, marterachtigen, konijnen en vogels.

Ik dacht laat ik ook maar even snel een foto-tje maken van een boerderij waar geen koeien of schapen in de wei staan maar herten. Soms zie je drie aaneengelegen percelen waarin in het ene koeien, in het volgende herten en in het derde schapen staan. Alleen het hekwerk bij de hertjes is hoger.

Vanaf Te Anau is het een one-way street naar Milford Sound van bijna 120 km, dus die ga ik nog een keer doen, en dat is niet erg omdat het een prachtige weg is waar de sneeuw op sommige berghellingen nog bijna tot de weg komt.
De weg volgt de Eglington rivier tot Lake Gunn en heet Avenue of the disappearing Mountain omdat de berg steeds kleiner lijkt te worden als je dichterbij komt.

Het eerste deel langs Lake Te Anau nodigt er toe uit de auto eens stil te zetten, en ik heb mij bij Te Anau Downs daar ook toe laten verleiden.

Er zijn een paar plekjes voor een korte stop en veel voor de start van lange dag(en) wandelingen.

Ik ben natuurlijk ook gestopt bij Mirror Lakes.

De weg naar Hollyford was afgesloten dus waren de twee grote watervallen onbereikbaar.
Wel kon het toegangspad tot Lake Marian worden bereikt. Het wandelpad gaat langs prachtige rappids (half uur lopen) en over swingbridges, de zogenaamde Cascade Creek. Het meer zelf was te ver weg om nog te passen in het schema voor deze dag (3 uur heen en terug).

Na de Homer tunnel nog even een blik geworpen op The Chasm de eerste van meerdere watervallen die je op deze wandelroute kunt tegen komen, maar ook hier was het hogere gedeelte afgesloten.

Vanaf hier even doorgereden om een plekje veilig te stellen bij de Lodge van Milford Sound, en het bookingskantoor voor sluitingstijd te bereiken. Ik heb voor morgen een boottocht over de Sound gebooked en ga een bezoek brengen aan het Discovery Center. Het diner wat ik mijzelf had beloofd werd uiteindelijk een gepofte aardappel met koffie. Veel meer bood het menu niet in deze “lodge”. De dag maar afgesloten met een biertje en chips uit de achterklep.

2013-11-02

Queenstown/Moke Lake

Zaterdag 2 november 2013

Vandaag moesten er wat meer kilometers worden gemaakt.
Vandaar dat er wat minder ruimte was voor langdurige tussenstopjes, maar omdat ik ook gekomen ben om te genieten toch maar regelmatig gestopt al is het maar voor een kopje koffie, een boodschap, of om te tanken. Voor dat laatste moet je wel goed opletten dat je het tijdig doet op zo’n route want er zit zomaar meer dan 100km tussen twee pompen, en er vanuit gaan dat alle dikgedrukte plaatsen op de routekaart wel een benzine station hebben werkt echt niet. Sommige van die “hoofdplaatsen” hebben niet meer dan 10 zichtbare huizen. Zo had het eerder genoemde Woodstock precies 1 boerderij langs de hoofdweg en verder was er echt niets te zien (en horen). Bovendien kom je ook met enige regelmaat niet werkende pompen tegen. Bij het uitrijden van Fox Glazier werd aangegeven met lichtborden dat de Haast pas open was tussen 8 en 17 en dat er grote landverschuivingen waren die voor oponthoud konden zorgen. Ik had mij daar veel negatiefs bij voorgesteld, maar het viel allemaal 100% mee. Bijna niets gezien en de makkelijkste pas die ik ooit gereden heb. Makkie dus en geen tijdverlies.

Naast de essentials waren er ook genoeg aankondigingen van geweldige bezienswaardighen, maar daar ben ik inmiddels wel selectiever in geworden omdat wat lokaal erg belangrijk wordt gevonden voor de meer ervaren reiziger al gauw overgewaardeerd blijkt.
Een paar van mijn dag keuzen: Knight Point, Thunder Creek Falls, Blue Pools en Roaring Meg.

Knights Point tussen Fox Glacier en Haast

Thunder Creek Falls tussen Haast en Makarora

Lake Moke mijn overnachtings locatie zonder voorzieningen anders dan een kraantje en een gat in de grond

Ik overnacht op ongeveer 15 km van Queenstown aan Lake Moke. Pas bij de laatste 3 km van het 12 km lange gravelpad door de bergen wordt aangegeven dat de toegang in winter en lente alleen mogelijk is met 4wd. Ik ben toch maar doorgereden en als het niet gaat stortregenen of sneeuwen kom ik morgen ook wel weer weg. Tenslotte vind ik dat het maar zomer moet zijn sinds 1 nov. Het is hier heerlijk rustig, zodat ik wat kan ontspannen van de korte stress van de passage van Queenstown. Gelukkig is dat in één keer goed gegaan en daarom neem ik op de goede afloop nu een biertje met wat chips in het gezelschap van een kudde schapen. Wel oppassen waar je loopt want overal liggen droppings. Het was weer een prachtige reisdag.

2013-11-01

Heli-hike & Seals

1 november 2013.
In het reisschema staat deze dag aangegeven als rustdag maar het werd de meest actieve dag van de vakantie tot nu toe als je autorijden tenminste buiten beschouwing laat. Toen ik vanmorgen opstond was het helder: de bergtoppen waren niet langer in nevelen gehuld. Ik heb gelijk een heli-hike gebooked en kon nog mee om 9 uur ipv 12.00 uur. Dat was een grote meevaller. Dus zonder ontbijt maar wel met een extra laagje kleding en een fototas snel naar het boekingskantoor om te bevestigen. Vandaar konden we met een busje naar het heli-platform, waar we passende schoenen en sokken kregen tijdens een korte instructie, waarna het in groepjes naar de gletsjer ging met de helikopter.

Ik vond het een geweldige ervaring om met een gids over een deel van de gletsjer te kunnen lopen, nou ja lopen is iets te veel gezegd.
Voor bijna elke te maken stap moest de gids ijstrappetjes hakken. We hebben in de bijna 3 uur maximaal 500 meter afgelegd langs spleten en spelonken van ijs en sneeuw in prachtige kleuren. Ik ben erg benieuwd of de foto’s een beetje zijn gelukt.

Het weer werd steeds minder goed; de wind nam toe en ook de wolken, waardoor het erg guur werd. Achteraf extra blij dat ik niet de 12.00 uur vlucht had genomen. Op de terugweg heb ik een plaatsje veroverd naast de pilot. Helaas vloog hij nu niet nog eens over de gletsjer zoals op de heenweg. Jammer, want dan had ik misschien nog een mooi overzicht plaatje kunnen maken.

Omdat ik rond 1400 uur weer terug was heb ik besloten deze dag nog een krachtsinspanning te doen door de zeehonden kolonie bij Gillespies Beach of eigenlijk Galway Beach op te zoeken. Daarvoor is een stevige wandeling langs het strand en via smalle (en hele natte) paadjes over een bergrug nodig van twee uur heen en twee uur terug. Het is wel een prachtige wandeling maar kost ook veel energie.

De toegang tot het strand is wat onoverzichtelijk, maar door de plaatsing van een bord wordt snel duidelijk waar je heen moet, en dat de route terug via het strand is uitgesloten.

Terug bij de auto maar snel een blikje soep uit de achterklep warm gemaakt. Ik moest tenslotte toch nog een uurtje wachten tot de zon onderging. Ik had de hele wandeling van ruim 4 uur niemand gezien, maar op de parkeerplaats was het bijna vol. Blijkbaar allemaal mensen die net als ik dachten dat vandaag de zon wel eens kleurrijk onder zou kunnen gaan. Tijdens het wachten hierop (tot 20.00 uur) de tijd gedood met het vastleggen van het dagverslag. Ik had vanmiddag weer voor $5 wifi gekocht voor 24 uur en max 10 Gb. Hoop dat het genoeg is voor het verslag van gisteren en vandaag.

Afsluiting van een prachtige dag.

2013-10-312019-09-03

Op weg naar Fox Glacier

Donderdag 31 oktober

Na de volledig verregende rustdag van gisteren, ben ik vandaag naar Fox Glacier in het Westland NP gereden, met als hoogste punt Mt Cook van 3754m. Daar kom ik later nog een keertje. Nu eerst de westzijde met o.a de Fox Glacier die vanaf Mt Tasman (3498m) komt.

Punakaiki: punt waar de Pororari River in zee uitkomt

Ook vannacht en vanochtend heeft het bijna constant ge(mot)regend. Ik ben nog een keer naar de pannekoekrotsen gegaan met een ingepakt fototoestel, maar kon toch geen fatsoenlijke foto maken met de natte lens. Dat heb ik dus maar gauw opgegeven, en opnieuw gegaan maar alleen met de videocamera. Zowaar had ik een paar droge momentjes, zodat er toch wat vast ligt van het geweld.

Bij Greymound heb ik maar geen poging gewaagd de daar voor de kust voorkomende Hector dolfijnen te spotten: het was echter één grijze boel.
Bij Hokitika even de benen gestrekt bij Lake Mahinapua op zoek naar de “bellbirds”, maar die heb ik niet gehoord.

Om de tijd te doden bij deze niet al te lange etappe heb ik nog een kort bezoek gebracht aan een “walkway over the tree tops”, waar ik als senior nog $34 voor moest neer tellen. Eigenlijk vond ik er achteraf helemaal niets aan, dus meer dagvulling dan echte belangstelling.

Zo’n 100 km verder nog even een stopje gemaakt bij Lake Lanthe maar daar wemelde het van de kleine steekvliegjes dus foto en wegwezen.

De mooie weg naar het zuiden kruist veel rivieren die uit de zuidelijke Alpen naar de west kust stromen. Ondanks dat SH6 een hoofdweg is bevat die nog steeds een fors aantal one-lane-bridges. Dus goed opletten blijft de boodschap.

Ik heb nog even overwogen de af en toe zichtbare Frans Josef Glacier van iets dichter bij te bekijken, maar toen ik in het zwitsers aandoende dorpje aankwam was er van de berg niets te zien door de laaghangende bewolking en mieserige regen.

Dus nog maar 30 km verder gereden naar de Fox Glacier zoals gepland. Helaas is daar ook niets van te zien. Als dat zo blijft heeft een heli-hike ook niet zo veel toegevoegde waarde, maar misschien dat morgen iets beter weer biedt.

Camping bij Fox Glacier bij laag hangende bewolking

Het laatste deel van de middag nog een wandeling gemaakt om Lake Matheson dat bekend staat om de geweldige reflectie van de omliggende bergen. Met alle grijs en grauwheid van vandaag zien mijn foto’s er iets bescheidener uit, met dank aan twee droge uurtjes en zelfs nu en dan iets van zonneschijn. Toch heeft dit bezoekje de beste indruk achtergelaten van deze weer sombere regenachtige reisdag.