Maandag, 2 februari 2015.
Vanmorgen op tijd vertrokken uit Maun voor een uiteindelijk wel erg lange etappe van 859 km.
Dat kwam zo.
Omdat ik de weg rondom Maun inmiddels aardig herkende, was de weg naar het noordwesten snel gevonden, en kon ik stevig doorrijden. Onderweg nog een zwangere vrouw met nog een baby een lift gegeven naar het dichtstbijzijnde controle centrum. Vanuit een hutje langs de weg toch al gauw zo’n 60 km.
De weg naar de grens waar ik in 2011 zo hopeloos kwam vast te zitten is op grote stukken sterk verbeterd, maar heeft nog steeds een paar slechte stukken. Ik moest vanwege wat plassen toch nog drie keer een by-pass door het struikgewas maken om die obstakels te vermijden. Maar ik ben toch positief verrast over de conditie in het algemeen. Dat het nu droog is scheelt enorm. Je kunt zien hoe diep de sporen en gaten zijn. In het dorpje aan het einde van de 120 km en zo’n 30 km van de grenspost heb ik nog een paar mensen met voor een half jaar bagage een lift gegeven naar Tsumkwe, daar moest ik toch ook heen. Bij de grens is het gelukkig ook allemaal lekker snel gegaan, en het stuk weg naar Tsumkwe van 50 km is weliswaar smal maar prima te rijden. Ik was dan ook om 12.30 uur in Tsumkwe, waar een paar blije mensen onder veel dankjewelletjes uitstapten.
Ik vond dat te vroeg om naar de Lodge te gaan 2 km verderop om te stoppen, dus had ik gedacht de weg af te rijden naar Grootfontein (305km), en daar wat te zoeken, zodat de winst van gisteren behouden bleef. Deze graffelweg is geweldig verbeterd, en je kunt er nu gemakkelijk 120 km/h rijden. Ik werd met die snelheid zelfs nog een keer ingehaald. Onderweg moest ik nog wel een pakje Spar worstjes inleveren bij een veterinaire controlepost. Weg P 14,60, en ik was wel een beetje pissig omdat het bij de voorafgaande controles geen probleem was gebleken. Ik was dus weer sneller dan gedacht.
Van Grootfontein is het nog zo’n 170 km naar Namutoni, en die heb ik er dus toch nog maar aangeplakt in de verwachting voor sluitingstijd binnen te kunnen zijn. Wel eerst even geld gepind, en de tank weer vol laten gooien. Daarmee was ik gelijk al het gepinde geld weer kwijt omdat de pomphouder geen kaarten accepteerde. Ik kon dus gelijk terug naar de geldautomaat voor de noodzakelijke cash voorraad.
Uiteindelijk was ik om 17.44 uur ingecheckt voor de campsite. Ik heb nu vier nachten in Etosha in plaats van drie. Kan ik weer een beetje bijkomen van twee lange rijdagen.
Met al dat ge-race geen tijd gemaakt voor foto’s onderweg. Dus maar weer eentje van een campsite, deze keer Namutoni.
