Mundrabilla

Voor degene die mijn reisschema hebben: ja ik heb een dag ingelopen. Na de twee etappes langs de kust van het Eyre Peninsula waarbij ik beide keren net iets verder ben doorgereden heb ik daar vandaag nog een schepje bovenop gedaan. Vanmorgen niet eens heel vroeg vertrokken naar Fowlers Bay waar van juli tot oktober vanaf de steiger bootvaarten worden verzorgd om de Southern Whale  te spotten. Ik was daar dan ook al redelijk vroeg in de verwachting s’middags nog wel iets te kunnen doen.

De plaatjes spreken voor zich. Het was er volledig uitgestorven. Geen boot en geen whales. De reden om hier te overnachten was dus vervallen dus heb ik besloten verder te gaan omdat het nog maar net twaalf uur was.
Op een binnenweggetje (dirt road), heb ik even een stopje gemaakt om een mij onbekende hagedis/leguaan/gekko, op de foto te zetten, waarvan ik er de afgelopen dagen vele tientallen langs en op de weg (death and alive) heb gezien.

Ze blijven niet op je wachten dus heb ik voor de betere foto’s nog een paar stopjes gemaakt.
Het soort heeft nog geen eigen verkeersbord verdiend.
Anderen hebben dat wel.
Nadat ik er al een met koala’s, eend, zwaan en natuurlijk kangaroe of possum had gezien kwamen daar vandaag weer een paar bij.
Deze wil ik jullie niet onthouden:

En als die 100 km dan hebt gehad dan volgt er weer een:

Daarna zag ik nog borden met koeien en met schapen (stray animals) voor de nog volgende 370 km (geen tikfout).
Omdat het bij Fowlers Bay  niet was gelukt dacht ik de whales te gaan zien bij Head of Bight zo’n 200 km verderop.
Uiteindelijk heb ik de tijd en de benzine en toegangsfee voor het park mij maar bespaard toen ik bij de toegangsweg dit bordje zag:

Omdat het nog steeds redelijk vroeg was heb ik de weg door de Nullarbor er maar aan vast geplakt. De naam staat voor “vlakte zonder bomen”, en dat is ook het geval over een afstand van ruim 100 km. Elke foto gaat daar de mist in dus die heb ik maar niet genomen. Het deed mij nog het meest denken aan de grote vlaktes van Etosha in Namibia  en die van de Kalahari in Botswana maar met net iets meer lage struikjes, maar hier was het veel langer meer van hetzelfde. De laatste 100 km in dit NP gaan dichter langs de kust en heeft wat lage bomen/hoge struiken.
Ik heb er nog even over gedacht om de auto daar op een parkeerplaats te zetten  voor de nacht maar uiteindelijk ben ik toch maar doorgereden naar Mundrabilla Roadhouse. Bij de grens tussen de staten South Australia  en West Australia is nog steeds een controlepost op de snelweg. Er mag geen fruit, honing, zaden, grond, etc. van South naar West; van West naar South mag je gewoon doorscheuren. Ik moest mijn appeltjes voor de dorst dan ook inleveren. Eentje heb ik ter plekke nog verorberd. Mij lijkt dit soort maatregelen voor gewoon personenverkeer uit de tijd, maar ze zijn echt heel zorgvuldig: alle plekjes moesten open en werden gecontroleerd.
Het is nu weer overkomen. Ik dacht hier om 1830 uur aan te kunnen schuiven voor het diner. Na enig wachten viel mijn oog op 4 klokken aan de wand. Eén met Bar time, één met SA&NT time (south Australie  en Northern Territory) één met Our time en één met WA (west Australie ) . Mijn klokje gaf de SA tijd aan maar de lokale tijd blijkt dus anderhalf uur vroeger te zijn. Dus ben ik feitelijk al om drie uur gestopt  ipv half vijf. Maar goed veel meer km had ik toch echt niet willen maken. Het volgende servicepunt is maar 170 km verderop!
Morgen gaat het dus verder over the Great Victoria dessert/Nullabor Plain. Daarna moet de klok weer verder terug.