Vrijdag 5 september 2014
Ik had besloten om vandaag met de fiets rond het grootste zoetwatermeer van Kroatie te rijden. Eigenlijk is het water meer brak. Hierdoor is het voor vogels een belangrijke pleisterplaats bij hun trektochten. Ik had er de hele dag voor uitgetrokken want het best een flinke afstand. Na enig zoeken in Biograd had ik de juiste weg gevonden. Na zo’n 10 km kwam ik een verlopen verwijzing tegen aan de kant van de weg naar het N.P. gedeelte.
Dus maar even van de weg en het flonderpad op. Ik stapte bijna gelijk op een forse slang, die nog meer van mij schrok en zich snel van de flonder verwijderde.
Ik heb slechts een paar niet erg bijzondere foto’s gemaakt. De purper reigers die hier zeer zeldzaam zijn waren op grote afstand.
Dus de weg maar weer opgezocht. Na een km of 35 over de weg had ik toch het idee dat ik een weg dichter langs het meer zou moeten hebben, dus maar eens afgeslagen naar een dorpje, waar ik inderdaad een parallelweg vond, maar de kwaliteit daarvan was niet al te best. Wel vond ik na zo’n 10 km een verwijzing naar de ingang van het N.P., dus die weg maar eens ingeslagen. Dat heb ik geweten. De klim was zelfs in de kleinste versnelling voor deze amateur niet te doen. De laatste 400 meter naar de top dus maar naast de fiets. Deze weg wordt begrensd door 13 opgerichtte betonnen kruisen. Die werden blijkbaar in het verleden in processie naar boven gedragen door de dorpsbewoners. Bij de ingang van het park staat een heel klein kerkje met daarin iets van een bron. Ik heb maar even een kaartje gekocht voor 20 kuna voor het goede doel en even een kleine wandeling over de top gemaakt met een prachtig uitzicht over het meer en de achter de kuststreek gelegen zee en de Kornatie eilanden.
De bidon gevuld met wat fris water ging ik weer op pad voor de volgende etappe. Op de lokale kaart waren fietspaden aangegeven die veel dichter langs het meer lopen dan de locale hoofdweg. Ik had de opzichter daar naar gevraagd en die vertelde mij dat ik bij het 6e kruis naar rechts een nieuw pad zou vinden dat aansloot op de fietspaden maar dat nog niet op de kaart stond. Ik heb nog specifiek gevraagd of het wel veilig was om te fietsen, hetgeen werd bevestigd.
Nou de pakte geheel anders uit. Al snel kreeg ik een gedeelte voor de kiezen met nog niet stukgereden steenslag en voordat ik af kon stappen voelde ik het al: een lekke band.
Daar sta je dan in de wildernis op een pad dat niemand anders waarschijnlijk gebruikt. Dus maar aan de wandel. Na zo’n 8 tot 10 km kwam ik in een klein dorpje aan, met de tong op de schoenen kan ik wel zeggen. Ik had het helemaal gehad. Alleen bij de locale market was iemand aanwezig maar die sprak geen woord over de grens, maar haalde de enige bewoner die wat Duits sprak erbij. Om een lang verhaal kort te maken, na vele pogingen hulp te krijgen heb ik mijn fiets achter gelaten op een stukje land van die man die er een caravan had staan die die naam niet verdiende (wat een barrel en verlopen zooitje). In zijn auto-tje heeft hij mij de 40 km naar Biograd gebracht naar de veerboot, die ik na een uur kon nemen. Vanaf de veerhaven van Tkon is het zo’n 2,5 km naar de camping lopen. Daar heb ik de auto gepakt en een half uur later weer de oversteek gemaakt, snel naar het afgelegen stukje land gereden waar niemand aanwezig was maar mijn fiets nog rustig op mij stond te wachten. Snel laden en terug naar Biograd veerhaven waar ik anderhalf uur kon doorbrengen met een piza en biertje, waarna de boot de laatste afvaart maakte naar Pasman eiland, en ik redelijk moe direct in bed ben gestapt.
Het was weer een dag die er bij mij blijkbaar bij hoort maar die ik eigenlijk al de tweede dag gedacht had te hebben gehad.
Morgen aan de slag met de inmiddels wel aangeschafte plakmiddelen.