Zondag 15 april 2018
Vanmorgen kennis gemaakt met het verkeer in Los Angeles al was het dan een zondag. Goed opletten en je niet ergeren aan de jakkeraars is het motto. Om de tolweg naar San Diego te vermijden moest ik wat improviseren want het navigatiesysteem was er van overtuigd dat die tolweg toch echt de beste oplossing was. Nou is de tol op zich niet het probleem. Wat wel een probleem is dat ik het verschuldigde bedrag binnen 5 dagen via internet moet overmaken en dat gaat niet lukken. Uiteindelijk kwam ik weer op Hwy 1 terecht en dat betekent een paar honderd stoplichten. Kortom gestaag afgezakt naar het zuiden en op tijd afgebogen naar het oosten naar de woestijn. Uiteindelijk waren pas de laatste 20 miles van deze etappe interessant genoeg om toch nog een goed gevoel over te houden vandaag. Ik vind alle euforische verhalen over Hwy 1 in mijn reisgids en op internet zwaar overdreven. Het is gewoon een slechte weg met duizenden aan de kant geparkeerde auto’s en slechts op een paar punten heb je uitzicht op de kust en die is nergens waar ik geweest ben spectaculair. Kortom hier ga ik in de toekomst zeker niet nog eens heen. Dat geldt niet voor Anza_Borrego Desert State Park ; het grootste State Park van Californie. Nadat de hitte na 5 uur wat afnam heb ik nog een trail gelopen door de bergen naar een canyon waar de (in het wild zeldzame) California fan palm 🌴 met zijn rokje nog groeit. Het park is vernoemd naar de Spanjaard Juan Bautista de Anza, die in 1775 een ontdekkingsreis door de Sonora Desert ondernam, en naar het langhoornschaap dat veel in het park voorkomt, de Spaanse naam voor dit schaap is Borrego.
Heen en terug is het ruim 4 miles over rotsachtig terrein. Het was al bijna donker toen ik terug was.