Gelukkig bereikten wij vanmorgen op de laatste restjes benzine de “grote” stad Rundu. Maar wat je je er ook bij voorstelt als hoofdstad van het Noorden van Namibië, het valt toch nog altijd tegen. Bij de eerste benzinepomp werd de creditcard geweigerd, en ook bij de tweede pomp gebeurde dat in eerste instantie. Uiteindelijk was de baas van de tent bereid de kaart te accepteren en er ook gelijk aan te koppelen dat we meer konden afschrijven zodat we cash geld kregen. Hij heeft ongetwijfeld gezien dat we ten einde raad waren. Met een volle tank en geld op zak op weg naar Grootfontein.
De wegen zijn buitengewoon goed te beriiden zodat de gemiddelde snelheid in de buurt komt van de 100km. We waren zo vroeg bij Grootfontein dat we besloten door te rijden naar Etosha National Park, Zo gezegd, zo gedaan. Na een totaal van 635 km kwamen we aan, en er was plaats genoeg. We hebben ons voorlopig ingeschreven voor drie dagen park en de eerste nacht op de camping van Namutoni Resort.
De hele dag zijn we in de weer geweest om mieren te doden die zich bij duizenden in de camper hebben genesteld in Popa Falls via de electra kabel. Daarom in Namutoni eest de auto maar eens een beetje gewassen, en daarna heerlijk gegeten met een “Out of Africa” gevoel bij kaarslicht en een varken aan het spit. Nu nog even lezen en morgen vroeg op voor de eerste gamedrive.
Overigens hebben we tussen de poort en de receptie al een aantal giraffen, zebra’, vlakvarkens en antilopen gezien, en hebben twee zadeldek jackhalzen onze campingplaats bezocht en ons gezelschap gehouden bij het eten. Dat belooft veel, maar de bewijzen moeten morgen komen.
Vandaag hebben we onverwachts twee etappes gecombineerd en 540 km afgelegd. Op de camping deden de douches het vanochtend niet en gingen we dus zonder spijt weg. Geen aanrader deze camping. De weg naar Katima Mulilo is in prima staat en we schoten dus goed op. Hier en daar wel controle en korte oponthoudjes maar we waren er vroeg. In de hoop vandaag eindelijk te slagen in het bemachtigen van cash geld zochten we het centrum op, maar dat is er hier gewoon niet. Er is echt helemaal niets te halen in het Zambiaanse gedeelte, Shesheke genaamd. Dus maar door de douane (met de nodige papieren) en pascontrole (veel stempels) en we mochten door. Maar eerst moest de roadtax nog betaald worden. Als je niet goed oplet ben je er zo aan voorbij gereden, maar dat kan je later opbreken. Met de laatste restjes geld (Pula’s en Rand) de 285 N$ opgehoest. Deze man was heel behulpzaam en heeft uitgelegd waar we geld konden halen en waar we inkopen moesten doen. We hadden echter weer de pech dat de bank zonder stroom zat en dus de pinautomaat ook buiten dienst was!!
SAMSUNG DIGITAL CAMERA
Bij de supermarkt konden we de creditcard wel gebruiken en hebben we drinken (water, sap, bier) en enkele koekjes en brood ingeslagen. Iets zoeken voor een overnachting leek in deze uithoek niet nuttig dus de spurt er in gezet en naar Popa Falls door gestoten. In de Caprivi strook hebben we als onderbreking wel een groepje struisvogels gezien van 8 stuks en 1 olifant.
Vlak voor Popa Falls stond een campsite aangegeven maar die hebben we uiteindelijk niet bereikt. De weg was voor de camper eigenlijk onbegaanbaar dus zijn we gekeerd en doorgereden over de brug over de OKavanga rivier en daar stond de grote camping aangegeven. Gelukkig kon hier de creditcard wel worden gebruikt zodat we weer een dag verder zijn gekomen. Vanavond de klantenservice van de ING gebeld, maar die konden niets voor ons doen. Wel weten we nu hoeveel ruimte er nog op de andere creditcard is.
We gaan het gamepark hier niet bezoeken en maken morgen weer een lange etappe naar Grootfontein via Rundu. Misschien vinden we daar wel een pinautomaat met maestro logo ipv alleen visa. Anders moeten we de laatste euro’s omwisselen voor cash geld.
Overigens hadden we ook vandaag weer een paar geweldige thunderstorms onderweg waarbij de temperatuur ineens zakt van 30 naar 24 graden. Het is wel benauwd weer maar we doen de airco vanavond toch maar uit en de ramen open om te luisteren naar de rappids vlakbij en op de camping zelf.
Vanmorgen lekker uitgeslapen, of misschien beter geformuleed: langer blijven liggen. Daarna naar de falls gereden. De auto staat net voor de grens geparkeerd, en we zijn het park ingelopen zonder ergens te betalen. We hebben de falls dus slechts voor een deel gezien maar dat maakte al een onvegetelijke indruk. We hebben geen poging meer gedaan om de Zimbadwaanse kant te gaan bekijken na onze ervaringen aan de grens gisteren.
S
Nadat we nat genoeg geworden waren en de nodige foto’s en filmbeelden hadden gemaakt zijn we heel brutaal het “The Falls” hotel ingelopen en hebben daar een internet werkplek gevraagd die we ook kregen tegen betaling van $10. per 50 minuten.Het idee was een eventueel reeds gebruikt limiet van de creditcard te nivelleren door geld van de giro over te schrijven. Alle handelingen zijn ook prima gegaan, maar doordat ik geen pincode had kon de order niet worden bevestigd!. Volgende keer of een copie meenmen of telefonisch de code door krijgen. Veel te regelen. Nu zit er niets anders op dan de Postbak morgen tijdens kantooruren te bellen om de zaak uit te leggen en het krediet eventueel te verhogen.
De middag in volledige rust op de camping doorgebracht, en de volgende twee etappes doorgenomen. We hebben nu al twee dagen heel beperkt gegeten omdat we de creditkaart niet onnodig willen gebruiken. We hopen morgen aan het eind van de dag in Katima Mulilo te kunnen pinnen. Dan zijn we uit de brand. Mede daarom vandaag de twee losse delen van de bodemplaat met de laatste stukjes waslijn aan elkaar gezet zodat we naar Namibië kunnen zonder eerst de garage op te zoeken.
Vanmorgen weer ingepakt om Botswana te verlaten en Zambia kort te bezoeken. Eerst moesten we nog betalen, ook voor de excursue waar gisteren enige verwarring was ontstaan. Mijn creditcard is weer geweigerd: die van Ali deed het gelukkig wel. Bij de Botswaanse grens de nodige papieren ingevuld. We waren daarbij al een heel lange rij vrachtwagens gepasseerd die stonden te wachten om de grens over te kunnen en de veerboot te nemen. Niemand legt ook maar iets uit, en op vragen krijg je maar slecht en moeizaam antwoord. Effin we mochten met de nodige papieren Botswana verlaten en kregen een papier mee waarvan wij begrepen dat we dat aan de Zambiaanse kant konden inleveren, en dat we dan door konden. We moesten nog heel, heel veel leren. Opnieuw langs een hele lange rij met vrachtwagens om aan te sluiten bij een rij met kleine vrachtwagens, busjes en personenauto’s voor de veerboot. Daarbij werden we wel wat onrustig want een groot deel van de rij stond al in het water.
Bij aankomst van de veerboot van de Zambiaanse kant zagen we een schouwspel dat ons nog lang bij zal blijven. Ondanks de verwoede pogingen van de kapitein van de boot moesten passagies, auto’s en vrachtauto’s gevaarlijke manouvres maken om de veerboot te verlaten. Het laden ging net zo moeizaam. Eén heel grote vrachtwagen en wat klein spul per keer kan op de boot. Later begrepen wij dat er normaliter twee boten tegelijkertijd in bedrijf waren maar deze ochtend slechts één. We hebbeb 4 heen en weertjes gezien en elke keer een stukje verder opgeschoven in de rij. De vijfde keer was het onze beurt om aan boord te gaan. Ondanks de grote voorzichtigheid die we in acht namen lukte het niet om zonder schade op de boot te komen. De lange achterkant van de camper in vergelijking met andere auto’s maakt dat die vastloopt terwijl de voorwielen al omhoog gaan. De lengte van de loopplank is gewoon te kort voor zo’n camper als de wal wat lager ligt.
Kortom de hele achterbumper is nu zover ingescheurd dat hij naar beneden valt. Ook bij het verlaten van de boot gebeurde hetzelfde; de voorwielen hebben vaste grond en gaan de helling al op als de achterwielen het laagste punt bereiken en de achterkant van de camper vastloopt. De schade werd dus nog groter. Op de boot reeds de schade gemeld bij het inschrijven van het logboek, maar daar gaf niemand sjoege. Op advies van een vaste crosser hebben we de schade toch gemeld bij de veerbootmaatschappij. Na een discussie van ongeveer een uur is er een schadeverhaal opgemaakt en getekend. De verzekeringsmaatschappijen moeten het verder maar uitzoeken. Daarna begon de grote zoektocht en geldklopperij om de Zambiaanse grens te mogen passeren. Bij het eerste gebouwtje moesten we de veerboot betalen. Bij het tweede een formulier laten zien uit Botswana en paspoort en visa halen, en zoals later bleek ook een formulier invullen voor de Zambiaanse douane. Daarna moesten we de wegenbelasting betalen; maar dat kan alleen in Amerikaanse dollars. Dus moesten we eerst naar een wisselkantoortje over de grens. We kwamen daar door alle perikelen aan om 12.35 uur en op zaterdag ging het kantoortje dicht om 12.30 uur, zodat we tot maandag zouden moeten wachten, maar gelukkig was de jongeman bereid ons nog te helpen. Tegen inlevering van €50 kregen we 20$ en 248.000 Kwatchen (de lokale munt). De wegenbelasting was ondertussen blijkbaar verlaagd, want we kregen 10$ terug van de 20$ die de beambte eerst had genoemd. Ondertussen moest ook de Politie worden betaald (we weten niet waarvoor, maar we kregen wel keurig een receipt) De “carbontax” moest worden betaald (kan in Zuid-Afrikaanse Rand) en de insurance for third parties moest worden betaald. Gewapend met 6 formulieren en betaalbewijzen mochten we eindelijk de grens over. De crossing begon om 9.00 uur: de formaliteiten waren klaar om 13.30 uur; en dat alles onder een temperatuur van 37 graden in de schaduw! We waren echt bek af.
Het stukje weg naar Livingstone van zo’n 60 km bevat nog twee checkpoints, omdat je via het nationale park Mosi-oa-Tunya gaat. We hadden als bestemming reeds gekozen voor Maramba River Lodge, dat goed is aangegeven, en daar staan we nu ook.
De bumper heb ik op twee plaatsen vastgezet met waslijn; de nummerplaat voorop vastgezet met waslijn, en geconstateerd dat de beschermplaat onder de motorkap een aantal bouten mist, waardoor hij bijna over de grond sleept. Genoeg reden om te besluiten om maandag eerst maar even een garage op te zoeken voordat we weer verder op reis gaan.
We hebben met enig moeite de camper kunnen parkeren. Daarvoor moesten eerst twee electriciteitskabels worden doorgeknipt!
Toen eindelijk onze glazen met ice-tea op tafel stonden werden we verrast door een grote groep “vervet monkeys” = blauwapen, waarvan één rustig uit een glas begon te drinken, terwijl een ander de vuilnisbak omkeerde en de restanten van de daar net in weggegooide meloen weer uithaalde. Pogingen om ze te verjagen waren niet succesvol: er kwamener steeds meer bij, zodat we onze biezen maar hebben gepakt en van binnen uit de zaak maar in de gaten hebben gehouden. In het water achter de camper (3 meter) zitten krokodillen en we hebben de hippo’s al horen stoeien, dus ook die zitten vlakbij. Op de camping staan dan ook overal bordjes met “beware Hippo’s”.
Het was vandaag een korte trip die echter veel meer tijd heeft gevraagd dan was ingeschat, en in ieder geval veel hogere kosten meebracht dan verwacht bij de grens. Het alternatief van Zimbabwe is echter nog veel, veel gevaarlijker, de verhalen gehoord hebbende. De vrachtwagens staan niet voor niets hier soms liever dagen voor de grens voor het veer, dan de 60 km via Zimbabwe te maken. Het was een dag om niet snel te vergeten.
Vandaag een heel lange “rustdag” want om 4.45 uur zou de wekker afgelopen zijn. Gelukkig keek ik nog eens op het klokje om 5.20 uur, zodat we nog snel wat kleren konden aantrekken want om 5.30 uur vertrok de safaritruck naar Kasane en Chobe Safari Lodge waar de rest van het gezelschap aansloot om naar Chobe National Park te vertrekken voor de gebruikelijke 3 uur safari-fun, of te wel schudden, hotsen en butsen.
Mag je teleurgesteld zijn als je geen olifanten ziet in Chobe terwijl er meer dan 120.000 zijn? Een beetje wel, maar toch ook weer niet als je in een flits een hyena ziet en tegelijktijd ook een stelletje luipaarden. Tjonge jonge wat een prachtige poesen zijn dat. Eigenlijk weet je niet goed waar en hoe je moet filmen en kijken tegelijkertijd. Als je even later dan ook nog je eerste ontmoeting hebt met 4 leeuwen, en op heel korte afstand in een open wagen zit, dan wordt je echt wel een beetje enthousiast.
Vandaag hebben we dus de big five compleet gemaakt. Na de ochtendsafari hebben we gelijk maar de middag bootsafari gebooked voordat we terug werden gebracht naar onze camping op Toro Lodge. Toen bleek, zoals al eerder was gebeurd, dat mijn creditcard werd geweigerd. s’Middags in de supermarkt nog eens geprobeerd, en s’avonds bij de benzinepomp nog eens, maar steeds geweigerd. Ik ben bang dat de limiet is overschreden door de grote overbooking van Bobo. Met de kaart van Ali lukt het nog wel, maar die heeft vermoedelijk een lagere limiet, zodat we straks misschien nog in de problemen komen als we nergens kunnen pinnen zoals nu in Botswana het geval is.
Vandaag even snel wat kleding gewassen, zodat er weer wat voorraad is. De middag verder gevuld met de bootsafari over de Chobe rivier. Niet echt spannend met hier en daar een klein krokodilletje en groepjes hippo’s, en de gebruikelijke watervogels. Maar het laatste halfuurtje bracht het grote succes: Veel olifanten in alle maten langs en in het water, en ook nog een ontmoeting met twee luipaarden (waarschijnlijk dezelfde als vanochtend), maar daar was het zo’n dringen en verdringen van boten en auto’s dat er nauwelijks een goede opname gemaakt kon worden. De foto’s zijn matig, maar mogelijk is de film iets beter.
In het donker terug, met de camper, is toch wel heel spannend, zeker als je ook nog een groepje ezels op de weg ontmoet. Voldoende om de moed zodanig te verliezen dat de geplande warme maaltijd is omgezet in een sneetje brood en een cup-a-soup. Nu bij het schrijven nog een glaasje wijn en dan taaien we weer af. Morgen wacht een nieuw avontuur: met de veerboot over naar Zambia – naar de Victoria Falls!
Vanmorgen vroeg uit de veren voor de ochtendsafari: dezelfde route en dezelfde gids als gisteren, alleen nu maar met z’n tweetjes. In het reservaat zagen we twee zadeldek jackhalsen en gelukkig ook nu grote groepen flamingo’s en pelikanen. In het ochtendlicht ziet het er toch weer heel anders uit. Prima ervaring, maar genoeg is genoeg. We blijven niet nog een dag om uit te rusten, maar we gaan naar de ingang van Chobe National Park. Eén lange weg van ruim 300 km brengt ons daar. Hier en daar is de weg heel erg slecht, maar flinke stukken zijn prima te doen.
In Nata Lodge hebben we vanmorgenwat euro’s gewisseld tegen een slechte koers, maar we wilden toch wel graag wat cash hebben voor het geval de creditcard niet wordt geaccepteerd. Onderweg, gewoon op de snelweg, hebben we nog een grote olifant gezien die de weg overstak, maar niet kunnen vastleggen. Onderweg heel veel grote roofvogels boven de weg en in het veld gezien, en helaas ook een flink aantal aangereden langs de kant van de weg.
Vanmiddag aangekomen in Toro Lodge zo’n 5 km van Kasane. Dit moet volgens de hotelgids die we mee hebben gekregen de mooiste camping zijn, maar eigenlijk valt het toch best wel een beetje boel tegen, nadat we op Pongola Ranch zijn geweest. We konden niet bij de receptie van de camping komen zonder onze schoenen uit te trekken en door het water te lopen. De Chobe rivier is ver buiten zijn oevers getreden en ook de wat hoger gelegen receptie dreigt in het water te komen staan, net als de grond er om heen. We hebben maar weer de stoute schoenen aangetrokken en voor morgenochtend een safari door Chobe NP gebooked en voor de middag een boottocht over de Chobe rivier.
Inmiddels is hier een groot onweer losgebarsten en regent het pijpestelen. De grond wordt heel snel heel drassig, dus ik maak we wel zorgen of de camper hier wel weer weg komt zonder hulp. We wachten het maar even af.
Inmiddels staat alles wat opgeladen kan worden weer aangesloten en genieten wij van een biertje. Straks moeten we nog even door de regen en door de rivier naar de receptie om te horen hoe en waar we heen moeten voor de ochtendsafari. We eten vanavond iets uit de koelkast. De telefoons doen het ook hier in Kasane nog steeds niet. Zo krijgen we geen berichtjes de deur uit ben ik bang.
Vandaag wilden we eigenlijk Nata bereiken, waar we op internet een adres hadden gevonden voor Nata Lodge bij het Bird Sanctuary (325km). Eerst in Selebi Pikwe een poging gedaan om cash geld te pinnen, maar dat is niet gelukt. Alleen een Visa-kaart had uitkomst gegeven, maar die hebben we niet. Dus in de supermarkt maar gewoon boodschappen gedaan en brutaal de creditkaart gegeven. Na allerlei handelingen en vermelding van het paspoortnummer op de betaalslip is het toch gelukt. De weg via Fransistown naar Nata is goed te doen, maar niet bijster interessant. We vonden de lodge eenvoudig en na enig zoeken ook een plekje op de campsite waar de camper niet in het zand wegzakte. We zijn een beetje allergies geworden voor zand 🙂 .
Als goedmakertje hebben we de avond- en ochtendsafari gebooked naar het noordelijke deel van de Makgadikgadi Pans: the Bird Sanctuary. De avond safari was prachtig, flink wat bijzondere watervogels en sprinbokjes. Met name de flamingo’s en pelikanen waren door de kijkers gezien gewoon prachtig, maar eigenlijk waren alle vogels net iets te ver weg voor goede opnames.
S’avonds goed gegeten en gedronken en met een beter gevoel dan gisteren naar bed voor een korte nachtrust, want de ochtendsafari start om 0600 uur.
We hebben helaas al een paar dagen geen telefoonverbinding meer met de buitenwereld. Het lijkt er op dat Botswana niet in het verzorgingsgebied valt, want lokale mensen hebben gewoon telefonisch contact. Omdat er in deze lodge op de campsite geen electra is zijn beide telefoons ook niet op te laden, dus gewoon niet bruikbaar. Misschien morgen beter.
Dit zal ons bij blijven als de meest gedenkwaardige dag van de reis die vandaag 260 km bedroeg.
We hebben op tijd Bongola Ranch verlaten en nogmaals gevraagd of de route via Pondrifft en Tuli reservaat veilig te rijden is met de camper, en we krijgen 100% als antwoord. Dus is “that’s the way to go”. Wij waren in de veronderstelling bij Pondrifft een dorpje aan te treffen waar we wat boodschappen zouden kunnen doen, wat geld zouden pinnen of wisselen en vervolgens het park door te rijden tot aan de verharde weg. Wat we echter tegen kwamen was een Zuid-Afrikaanse grenspost met een aantal agenten waar we enige formulieren moesten invullen. Daarna werden we geacht aan de Botswaanse kant hetzelfde te doen. Om daar te komen moesten we door de droogstaande rivier rijden: geen brug, geen pontje: gewoon over de rivierbedding rijden. Nou dat lukte gelukkig wel, dus aan de andere kant van de rivier hetzelfde ritueel met veel formulieren en na het betalen van zo’n 70 Pula ( = 100R) kregen we de nodige stempels “to enter Botswana”.
Vervolgens maakten we een prachtige safaritrip door Tuli Reservation, totdat we bij een kruising kwamen met aan de ene kant een bordje naar een niet op de kaart voor komende plaatsnaam en rechtdoor naar Zanzibar; een dorpje dat we wel op de kaart ontdekten en in de goede richting leek te zijn. Dus gingen we rechtdoor en niet rechtsaf. Hadden we dat maar niet gedaan.
Op enig moment van de route gingen we opeens een helling af en lag voor ons opnieuw een droge rivierbedding waarin een autospoor doorliep naar de overkant. Geheel ter goede trouw stopte ik niet maar dat was goed fout. De voorwielen doken in het zand, de achterkant sloeg vast op de oever; één bumpje en de auto stond in de rivierbedding compleet vast. De wielen zakten gelijk zo’n 40 cm in het zand weg, zodat het zand tot aan de bodem van de camper kwam. Muurvast, en twee wanhopige mensen met een kapotte camper. De bumper is zwaar beschadigd. Ik heb eerst nog verwoede pogingen gedaan de wielen uit te graven, en al dat zand onder de camper te verwijderen, takken onder de wielen en stenen, maar er was geen beweging in te krijgen.
Aan de overkant van de rivier hoorden we regelmatig motor geluid als was er een weg waar verkeer over kwam. Teneinde raad heeft Ali besloten naar de weg te lopen om hulp te halen. Om een lang verhaal wat in te korten: uiteindelijk is het gelukt een boer te vinden die met een paar hulpjes met een trekker de rivier is overgestoken en de camper door de rivierbedding heeft gesleept. Bijna bleef de trekker zelf nog hangen op de helling van de oever aan de overkant, maar met wat geluk kwamen we toch boven. Inmiddels hadden zich ook nog wat rangers van de nabijgelegen Tuli Lodge met een 4×4 gemeld, die mij verboden ook nog maar een stap van de camper weg te gaan, en die gelijk op zoek gingen naar Ali, want het was zeer gevaarlijk gebied.
Ook Willem (de boer) vertelde Ali dat hij die morgen nog verse leeuwensporen had gezien, en dat er veel olifanten in de omgeving zaten, en dat het heel gevaarlijk was zomaar door Afrika te lopen. Gelukkig is alles toch nog goed gekomen, met uitzondering van de schade aan de camper. Dat wordt verzekeringswerk, en weg eigen risico. De rest van de route was overigens prima te doen, en het onheilspellende gepiep van de wielen etc. ging ook al snel over, toen al het zand er tussen uit was.
De rest van de dag en de reis naar Selebi Pikwe is een beetje verdwaasd gegaan. In Selebi Pikwe zagen we een bordje van een hotel met een camping. Na enig zoeken werd die gevonden, maar wat een afgang was dat; een grote vuilnisbelt met een heel groot zwart geblakerd gedeelte waar vuil was verbrand. We waren gewoon te moe om verder te gaan, dus hebben we besloten toch maar te blijven. We hebben een grote pot bier van de tap genomen zonder ons te bekommeren om de kosten, en dat later aangevuld met een diner met een goede fles wijn. Tenslotte ben je maar één dag per jaar jarig, en wordt je ook maar één keer 55 jaar :).
Dat Botswana niet goedkoop is bleek de volgende ochtend.
We hebben vanmorgen besloten toch niet veel kilometers om te rijden om de garantie te hebben van goede wegen. We hebben het Kruger Park verder afgereden en verlaten via de Pafuri Gate. Vandaar naar Mussina en verder naar Pont Drift. Ongeveer 40 km voor Pont Drift vonden we de lodge waarvan ik al informatie via internet had verzameld, maar die ook echt een 5 volle sterren camping is. Het was vandaag over het algemeen bewolkt, maar ik heb mijn rechterarm toch behoorlijk verbrand onderweg. Daar ga ik nog wel last van krijgen.
Vanmorgen nog in Shingwedzi getanked, dus we kunnen er weer even tegen. Vanavond eten we de restjes op: tomaatjes, komkommer, rijst en een worstje van de braai. Glas bier voor mij en wijn voor Ali en top is het weer. Zo’n rustig kamp als hier hebben we nog niet eerder gehad. We kunnen de gordijntjes wel open laten, want we zijn (tot nu toe) de enige bezoekers.
Op de open vlakte hebben we toch weer een flink aantal olifanten gezien, maar op één na waren ze te ver weg voor film of foto. Wel mooie plaatjes kunnen maken van Saalbek ooievaars en van een grote kudde Kaapse Buffels. Op het enige korte uitstapje van de weg zagen we de eerste mannelijke Kudu, maar hij liet zich slecht vastleggen voor de eeuwigheid.
Langs de weg is het wel goed oppassen geblazen. Niet alleen mensen lopen er, maar ook ezels, koeien en geiten. Zielig om te zien, maar aangereden beesten worden gewoon langs de kant gedumped. s’Lands wijs, s’lands eer zegt het spreekwoord, maar plezierig om te zien is het zeker niet.
Vanavond trekken we het plan voor morgen, want dit is voorlopig de laatste dag Zuid-Afrika geweest; ons wacht het veel belovende Botswana.
Een rare dag vandaag, omdat ik de hele dag in de veronderstelling verkeerde dat het de 27e was, omdat dat de datum op mijn horloge was. Blijkbaar is er iets verdraaid maar het leverde in ieder geval een kusje op. De gesproken tekst bij de film heeft op een aantal punten even de suggestie dat het een cadeautje is voor mijn verjaardag.
Vandaag hebben we weer 155km toegevoegd aan het totaal en daar hebben we weer zo’n 10 uur over gedaan.
Was de dag redelijk saai, de afsluiting was spectaculair. Vanmorgen geen begroeting van een olifant, maar het leek wel een echte vogeldag te worden. Reeds bij het ontbijt namen ze op de stoel plaats, maar we hadden de camera niet bij de hand. We zagen vandaag op diverse plaatsen gieren en roken op één plaats ook een echte kadaverlucht, maar in het gehele gebied is de bebossing te dicht om verder dan 30 meter te kunnen kijken. Bij de rivieren hebben we wel een aantal sightings gehad zoals een groepje maraboe’s en vele krokodillen.
Vlakbij Shingwedzi was het op eens raak. Bij de rivier troffen we een groepje olifanten aan (ongeveer 20 stuks) die een beetje verspreid waren. Verder op de rivier zagen we er nog een flink aantal. Opeens verdwenen de olifanten weer in de bush en toen we onze weg weer wilden vervolgen in de hoop de olifanten verderop nog te kunnen zien, werd de weg versperd door een heel grote kudde Kaapse Buffels, waarvan de grotere zich echt dreigend opstelden, zodat we het wel uit hoofd lieten om door te rijden.
Achter de groep buffels trokken de olifanten ook de weg over en het bos weer in. Het was me het dagje wel. Warm was het niet, zo’n 27 graden, maar het heeft ook het grootste deel van de dag licht geregend, en was het behoorlijk bewolkt. Het is nu 21.00 uur en het onweert buiten en de regen plenst. Ik hoop dat de electra voorziening het houd.
