Etosha-Namutoni

 

 

Zondag 12 maart 2017

Vanwege het oponthoud van gisteren heb ik besloten om geen overnachting te nemen in Halali restcamp, maar gelijk door te rijden naar Namutoni. Wat de gamedrive betreft zeker een goede beslissing. Tegen de klok van twaalf was ik in Halali en had ik nog niets noemenswaardigs meegemaakt. Ik heb deze paar dagen een mij volstrekt onbekend Etosha gezien. Het lijkt wel bijna leeg, is ongelooflijk groen en hier en daar extreem nat. Pas na Halali kreeg ik weer wat game voor de lens, maar nog steeds veel minder dan andere jaren als mijn geheugen mij niet voor de gek houdt. Pas vlak voor Namutoni leek het zich iets te normaliseren. Er waren weer wat grotere groepen gazellen en zebra’s. En een km voor de poort de eerste twee leeuwen, maar die lagen zo plat dat het geen foto waard was.


Ik wil hier tenminste nog een ochtenddrive doen langs de Fisher Pan en dat past niet met de volgende geplande etappe van 650 km, dus sta ik hier twee nachten. De avonddrive langs de Fisher pan was een openbaring: de eerste keer dat hij bijna vol water stond en er overal gras was. 

Geen flamingo’s of grote groepen antilopen of zebra’s: niets, helemaal niets tot bijna aan het einde van de loop de herkenning er weer was: tientallen giraffes maakten hun opwachting. En toen ik ook nog een drietal leeuwinnen en later ook nog een mannetje voor de lens kreeg, kreeg deze dag nog een prachtig slot.

Etosha-Okaukuejo-Rose Saturday

Zaterdag, 11 maart 2017 (vervolg)

Om ongeveer 6 uur kwam er een nieuwe Hilux met Bushlore embleem de camping oprijden. De chauffeur vroeg mij de sleutels, reikte naar beneden naar de vloermat aan de chauffeurskant,trok deze terug naar achteren en startte de motor. Mijn mond viel open. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven. Al die moeite en frustraties vanwege een geblokkeerde censor die onder de vloermat is bevestigd. Hij heeft nog even onder de auto gekeken of bij het starten een brandlucht of schroeilucht zou ontstaan, vanwege een los contact, maar geen indicaties van iets dergelijks. Om kwart over zes verdween de nieuwe Bushlore Hilux weer van de camping om de ongeveer 650 km terug naar Windhoek te maken. Ik had uit voorzorg alles al ingepakt om een snelle transfer mogelijk te maken, dat kon allemaal terug naar de inmiddels standaard plekjes in de auto.

Daarna vond ik het tijd om mij maar eens te verwennen en ben ik aangeschoven bij het buffet van het restaurant.

Etosha-Okaukuejo-Black Saturday

Zaterdag 11 maart 2017.

Na weer een nacht met regen en onweer heb ik de reis terug ondernomen met als einddoel Halali restcamp. Zover ben ik niet gekomen. De regen had niet veel effect op de gestelheid van de weg, daar lag het niet aan. Verbazingwekkend hoeveel vocht door de aarde wordt opgenomen. De plassen leken zelfs kleiner dan gisteren maar dat kan ook komen omdat je er aan gewend raakt. Ik had al vanaf de eerste dag wat problemen met het starten van de auto. De schuld natuurlijk bij mijzelf gelegd:de koppeling zeker niet goed ingetrapt. Op den duur moest ik het proces soms wel 6 of meer keer doen en soms ging het gewoon de eerste keer goed. Lees verder “Etosha-Okaukuejo-Black Saturday”

Etosha-Olifantrus

Vrijdag 10 maart 2017.

Het lijkt erop dat het advies van gisteren om het per dag te bekijken en niet meteen 5 dagen vast te leggen een goed advies is geweest. Het was een ontzettend magere dag wat het wild betreft. Ik heb vandaag ongeveer 300 km gereden vanaf Okaukuejo naar de westkant van Etosha naar het in 2015 geopende restcamp Olifantsrus, en omgeving. Ik heb nog nooit zo weinig wild gezien:het park leek wel bijna leeg. Het effect van de regen van de afgelopen tijd en van gisteravond is goed te merken. De wegen hebben enorme plassen van soms wel meer dan 100 meter lengte en over de volle breedte, en tot 50cm diep, maar ook naast de weg zijn grote oppervlaktes onder water gezet. Naar waterplaatsen rijden is dus volstrekt overbodig: overal is er water. 3 giraffen en 1 leeuw op afstand waren de aanvulling op de gemsbokken, springbokken, struisvogels en enkele wildebeesten, en ook deze algemene soorten zie je nu alleen of in kleine groepjes, en niet met honderden gelijk zoals ik hier gewend ben. De paar foto’s die ik heb gemaakt waren op een verkeerde kaart terecht gekomen, dus deze keer later ingevoegde foto’s van onderweg.

Er is hier een prachtige birdhide en een waterhole. Straks bij donker maar eens kijken of dat nog wat oplevert. In ieder geval morgen vanuit west Etosha naar het oosten, hopend op meer succes.

Etosha-Okaukuejo

Donderdag 9 maart 2017.

Vanmorgen met de zon opgestaan na een stormachtige nacht.

Het is droog gebleven maar er waren hevige windvlagen die de auto deden schudden. Omdat ik dus al vroeg op pad was, was ik al rond 1100 uur bij Windhoek, waar het Daan Viljoen Nature Reserve op het lijstje stond, maar ik heb besloten deze bestemming maar te schrappen en te gaan voor een van de opties een stuk noordelijker om de gedachte etappe morgen naar Etosha te verkleinen. Zelfs met een stop bij de supermarkt en benzinestation heb ik toch zonder vermoeidheidsverschijnselen Etosha zelf bereikt, en na het inchecken voor vandaag ook nog een drive gedaan van twee uur. Mij werd aangeraden per dag te booken op de campsites omdat ik misschien wel eerder weg zou willen vanwege alle regen die ook hier is gevallen, waardoor het aantal  sitings lijkt tegen te vallen. Ik ben bij de drive al wel twee keer afgesloten paden tegengekomen, maar (wel is waar slecht zichtbaar) met twee leeuwinnen was ik toch heel tevreden.

Morgen ga ik het nieuwe kamp van Etosha maar eens opzoeken, als de regen geen spelbreker wordt.

Hardap Recreation Resort

Woensdag 8 maart 2017

Vanmorgen maar weer vroeg opgestaan voor de laatste drive door Kgalagadi TFP van deze reis. Ook vanmorgen kreeg de dag een bijzonder tintje door twee keer een leeuw te spotten. En nee dit waren niet dezelfde als gisteren. Hoe ik dat zo zeker weet? Omdat het deze keer twee meisies (meisjes) waren.

Ook heb ik deze keer twee uilen in one shot kunnen maken. Ik zie maar een heel enkele keer een uil, dus dat was voor mij wel een klein hoogtepuntje.

Verder het gebruikelijke spul, maar dat blijft ook gewoon fantastisch om te zien.

Van Mata Mata naar mijn beoogde einddoel is ruim 4 uur rijden als je niet sneller dan 80km op de gravelroads rijdt. Helaas bleken alle campsites al bezet. Mijn geplande cleanup van de auto, mijn diner en prima ontbijtje gingen dus niet door. Als backup kende ik de locatie waar ik nu sta: Hardap Dam, ongeveer 30 km verderop in de route. De campsites en huisjes zien er zo mogelijk nog slechter uit dan de laatste keer dat wij hier waren. Maar ja één nachtje overleef ik wel.

MATA-MATA 2

Dinsdag 7 maart 2017

Ook vandaag was het weer zinderend heet in Kgalagadi. Net geen 40 graden, en dat vraagt de nodige energie. Ik heb de morgendrive dan ook beperkt gehouden 2×60 km, en heb daarna een uurtje het zwembad opgezocht om wat te lezen. De batterijen van mijn tablet kunnen het niet echt aan: na een uurtje zijn ze leeg, terwijl opladen tijdens het rijden uren kost. De telefoon houdt het gelukkig iets langer vol. Lees verder “MATA-MATA 2”

Mata-Mata 

Maandag 6 maart 2017

Vanmorgen vroeg vertrokken (6.30 uur) en met wat tussenstopjes voor de foto’s was ik rond twee uur in Mata Mata en had ik weer wat toegevoegd aan de lijst: de gevlekte hyena. Ik trof 3 exemplaren aan in slaap en in de schaduw dus de meeste foto’s zijn waarschijnlijk straks voor de prullenbak ,alleen degene waarop een exemplaar even het hoofd wilde optillen toen ik de motor weer startte is misschien de moeite waard. Lees verder “Mata-Mata “

Twee Rivieren 2

Zondag 5 maart 2017.

De wekker kon vanmorgen wat later gaan want de werkplaats is pas om 7.30 uur open. Zoals verwacht kon er niets worden gerepareerd. Met een ijzerzaagje zijn de restanten van het tweede aansluitpunt van de luifel ook verwijderd op mijn verzoek zodat ik mij niet aan de scherpe rafels kan bezeren. Om 9.00 Bushlore gebeld en verteld dat ik de luifel bij de werkplaats had achter gelaten en dat ze het verder zelf maar moesten regelen. Ik ga er niet verder mee slepen. De gunstige uren voor de ochtenddrive waren al verstreken voordat ik begon aan de zelfde route als gisteren maar nu met de klok mee. De vlinders waren beduidend minder vertegenwoordigd maar enkele duizenden toch nog wel.

Ik heb rond 13.00 uur even gepauzeerd aan de Nossob kant van het duingebied. Gezellig met de vogeltjes op tafel. Super brutaaltjes, die gaten pikten in een appel die ik even had neergelegd. Ze hebben uiteindelijk mogen vechten om het klokhuis. Om twee uur werd het echt te warm ondanks de schaduw van de boom en ben ik weer gaan rijden. De rijwind helpt in ieder geval iets. En ja hoor, wordt mijn weg zo maar versperd.

 

Ik kon er natuurlijk gewoon langs rijden en hem lekker laten slapen, maar dat vond ik te gemakkelijk. Dus eerst een beetje op de film en toen nog op de foto. Hij gaf geen krimp. Dus ben ik er toch maar langs gereden. Pas toen ik in zijn achteruit schakelde om ook zijn minder goede kant te fotograferen stond hij op en kroop in het bosje. Ik kon nog een profielfoto maken en toen heb ik er maar een einde aan gemaakt en ben doorgereden. Bijna zou ik nu schrijven: verder geen bijzonderheden, maar dat is miet helemaal waar. 20 km voor het kamp trof ik nog een groepje van 5 cheetah’s aan. Helaas wat verder van de weg als gewenst maar ik denk toch nog wel wat koppies uit te kunnen vergroten.

Eind goed al goed voor deze dag. Morgen naar het noordwesten van het park: Mata Mata.

Twee Rivieren

Zaterdag 4 maart 2017

Vanochtend begonnen aan de route naar Nossob. 50km voor het camp heb ik besloten om via een circel terug te keren. Ik had er toen al 5,5 uur opzitten, en via de cirkel zouden er nog zo’n 4,5 bijkomen. Ik had vanmorgen al wel heel kort een Cheetah gezien, en verder natuurlijk honderden Gemsbokken, voor mij het statussymbool van de Kgalagadi.

Aangezien het de afgelopen nacht wat had geregend waren er nog wat plassen op de weg door de anders zo prachtig rode duimen (die nu groen zijn). Om van de weg naar Nossob op de weg naar Mata Mata te komen moet je 50 km door dit duinlandschap. Duintje op duintje af, en maar hopen dat de tegenliggers ook aan de linkerkant van de weg blijven want die zie je pas als je over de top heen komt. Bij die plassen nu hadden zich duizenden vlinders verzameld. Als je er langs reed vlogen ze op en was er gewoon een wolk van vlinders te zien. Werkelijk fenomenaal.

Zo’n 25 km vanaf Twee Rivieren hoorde ik een harde knal en een bons tegen de zijkant. Wat bleek: de luifel was van het dak afgebroken en lag op weg. Hoewel je niet uit mag stappen heb ik hem toch maar geborgen. Hij paste tot op de cm nauwkeurig net in de slaapplaats. Ik moest er wel eerst alles voor verplaatsen. Op de camping Bushlore gebeld en via de receptie van SanParks geregeld dat ik zondag morgen langs de werkplaats kan om te kijken of reparatie mogelijk is, maar ik verwacht er niets van. Al met al geen avonddrive meer kunnen doen. Jammer, maar er gebeurd elke vakantie wel iets. Als het hierbij blijft vind ik het prima. De luifel heb ik de afgelopen dagen niet gebruikt en kan ik ook wel de rest zonder.